ไดอารี่ของฉัน

[สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน]

หลายต่อหลายครั้งที่ฉันเปิดดูไดอารี่ ฉันออกจะแปลกๆหน่อยที่จะเขียนไดอารี่ก็ต่อเมื่อสุขที่สุดหรือไม่ก็เศร้าที่สุด มันก็เลยเดินทางไม่ถึงครึ่งเล่มซักที
ในไดอารีเล่มนี้ ฉันรักคนๆนั้นเป็น ฉันจะเขียนมันตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่ารักเขา เขียนวันดีๆที่เขาจะเผลอยิ้มให้(ขี้ตู่เอาเอง) เขียนวันที่เศร้าเมื่่อรู้ว่าเขามีใครที่ไม่ใช่เรา และบางครั้งก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจกับสิ่งต่างๆ ที่ไม่สมหวังดั่งตั้งใจ มันคือเพื่อนที่รู้ความเป็นฉันมากกว่าใครๆ ในไดอารี่ของฉัน ฉันได้เขียนความทรงจำต่างๆไว้เช่น
ตอน ม.1ฉันแข่งกีฬาสีที่โรงเรียน และทั้งโกรธและเสียใจ ที่รุ่นพี่ ม.2-ม.3ไม่ให้ฉันลงเลย ทั้งๆฉันก็เป็นนักกีฬาเหมือนกัน เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้
ฉันได้เรียนรู้ คนที่ขอโอกาสแม้เขาจะทำสิ่งๆนั้นครั้งแรก คำว่า โอกาส มันมีค่ามากมายนะสำหรับคนที่ไขว่คว้ามัน ไม่มีใครวาดรูปได้สวยเมื่อจับดินสอครั้งแรก ไม่มีใครวิ่งทำลายสถิตได้เมื่อวิ่งครั้งแรกเช่นกัน แต่ถ้้าหากเราไม่ให้โอกาสเขาเราจะรู้เหรอว่าเขาจะทำได้ดีแค่ไหน มันจะดีขนาดไหนที่เราได้ให้สิ่งนั้นกับเขา

ในไดอารี่เล่มนั้นมันมักจะมีคราบน้ำตาเสมอ มีวันหนึ่งลงวันที่ 30 มิถุนายน พ.ศ.2540 วันนั้นฉันเขียนไดอารี่หลายหน้ามาก แต่มันมีแค่คำๆเดียว ''หนูรักพ่อ''ตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยพูดคำนั้นกับพ่อเลย แม้กระทั่งอ้อมกอดฉันก็จำมันไม่ได้ว่ามันอุ่นขนาดไหน วันนั้นเป็นวันที่พ่อเสียชีวิต เสียดายที่ฉันอยากจะบอกคำนั้นทั้งชีวิต แต่คงไม่มีอีกแล้ว

หน้้าหนึ่งของไดอารี่ ฉันเป็นคนมีเพื่อนน้อยมากถ้าเทียบกับหนังสือที่อ่าน และมีเพียงคนเดียวที่เข้าใจฉันเหมือนกับฉันเข้าใจตัวตนของเขา มีครั้งหนึ่งเราโกรธกันไม่พูดกันนานเกือบเดือน เพื่อนคนนั้นเขียนกลอนใส่ในที่คั่นหนังสือของฉันลงท้ายว่า''ขอโทษนะ'' ปัจจุบันมันยังเป็นที่คั่นหนังสือของฉันอยู่ ฉันเรียนรู้คำนั้นและให้''อภัย''แก่เขาเรายังเป็นเพื่อนที่รักกันมากจนถึงวันนี้

ในไดอารี่เล่มนั้นฉันมีความสุขที่ได้เปิดอ่านมัน มันคือความทรงจำที่ล้ำค่าที่สุดของฉัน

สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน