[B]"เสียงแคนแห่งแดนภูไท พาหัวใจของอ้ายห่วงหา"นี่คือเสียงนาฬิกาปลุกดังมาจากโทรศัพท์เครื่องน้อย ที่กึ่มศักดิ์ตั้งไว้ปลุกๆวันที่เขาต้องไปทำงาน แต่มื้อนี้เป็นวันอาทิตย์งานกะบ่ได้ไปทำ แต่เขากะตั้งนาฬิกาปลุกให้ปลุกตั้งแต่ตี 5 เลยที่เดียวหลังจากตื่นขึ้นกะอาบน้ำแต่งตัวแบบชนิดที่ว่า เท่าที่สิหล่อได้เบิดชาติเกิดพุ่นหละ แน่นอนมื้อนี้คือมื้อที่กึ่มศักดิ์มีนัด กับใครบางคนที่สิพาไปตลาดเช้า ผ่านไปชักพักกะมีเสียงโทศัพท์ดังขึ้นซึ่งมีเสียงปลายสายบอกมาว่า นายกึ่มเราพร้อมแล้ว เจอกันหน้าบ้านนายนะ กึ่มฟ่าวตอบตกลงอย่างรวดเร็วเลยว่าครับๆๆๆๆผ่านไปบ่ถึง 5 นาทีกะมีหญิงสาวในชุด กางเกงยีนเสือยืดดำมายืนตรงหน้า ทั้งที่เป็นการแต่งตัวแบบธรรมดาแต่บ่หน้าเชื่อว่า มันสามารถสะกดกึ่มศักดิ์ให้เบิ่งแบบบ่กะพริบตาได้ มองอะไรไปกันได้แล้ว ว่าแต่เราจะไปยังไงกัน กึ่มเลยบอกว่าย่างเอาครับ 1 กิโลเมตรเองแปปเดียว ในใจของกึ่มศักดิ์คิดว่าเธอคงต้องบ่พอใจแน่นอนที่สิพาเธอมาย่างไปตลาดแบบนี้แต่กะผิดคาด เสียงจากเธอคนนั้นกับตอบว่า เดินก็ดีเหมือนกันไม่ได้เดินเที่ยวนานแล้ว พะนะ เข้าทางกึ่มศักดิ์เลย ที่จริงนั่งรถกะ 5 บาทเองแต่มันฮอดไว้อยากพาย่างจั่งได้ยุนำดนๆพุ่นเด้แผนเผิ่น พอไปถึงตลาดคือตลาดบางบอนซึ่งเป็นตลาดลาวยามเช้า เบิ่งท่าทางเธอสิตื่นเต้นคัก ย่างเบิ่งกบ เขียด ปูนา ปลา เอี่ยน แล้วกะอีกหลายอย่างแบบสนุกสนานได้ยินตะเผิ่นว่า ตั้งแต่เรียนหนังสือจนมาทำงานเราไม่เคยได้เจอของแบบนี้อีกเลย พะนะ เห็นแล้วคิดถึงบ้านพะนะหลังจากเบิ่งแล้วกะเป็นการซื้อของละบาดนิว่าแม่นซื่อชุอย่างที่ขวางหน้าเอาโลด ไปพ้อกับแก้เขาเอามาขายเอิ้นกึมๆมาดู ต๊กโต่ กึ่มบอกว่าใสต๊กโต่ นั้นมันกับแก้ เธอกะยังยืนยันว่าต๊กโต่ยุดี จ่นกึ่มบอกว่าเขาเอิ้นกับแก้มันฮ้องกับแก้ๆ เธอกะบอกว่าที่บ้านลำปางมันร้องต๊กโต่ พะนะ และรู้สึกว่าสิงอนนิดๆเรื่องต๊กโต่นิพอเรื่องต๊กโต่จบลงกะเห็นย่างไปหาคนแก่คนหนึ่งเผิ่นเอาหมากตูมสุกมาขายเห็นตะชื้อมาอีก 2 หน่วย กึ่มเลยถามฮู้บ่มันคืออิหยังนะ เธอกะตอบว่าไม่รู้แต่มันหอมดีมันคงเหมือนลูกพลับ พะนะเลยถามชื้อมาจั๊กบาทเธอกะตอบเขาขายลูกละ 10 บาทเอา 2 ลูกให้ 50 บาทไม่ต้องทอน สงสารป้าคนขายพะนะ5555555พอฟังคำสุดท้ายกึ่มศักดิ์บ่มีหยังสิว่าต่อเลยได้แต่คิดในใจว่าเธอคนนี้คงเป็นที่เขาเฝ้าตามหามาแสนนานแน่นอน นายกึ่มฉันว่าเราเดินกลับดีไหมสนุกดี กึ่มกะมองหน้าแล้วได้ตะพะยักหน้าสื่อความหมายว่าตกลง ซึ่งการเดินครั่งนี้บ่คือการเดินตอนเช้าเลย เพราะของที่ซื้อมาน่าสิเอาไปกินได้ยุอย่างน้อง 2 อาทิตย์กะว่าได้ แต่กึ่มกะถือมาด้วยความเต็มใจและมีความสุข...บางครั้งความสุขคนเราอาจสิบ่ได้อยู่ที่ทรัพย์สินเงินทองหรือสถานที่ไดๆกะได้เนาะแต่อาจสิอยู่ที่การที่เฮาได้อยู่กับคนที่เฮาฮักและทำเพื่อเขาคนนั้นอย่างเต็มที่เพื่อให้เขามีความสุข...[/B]:l-:l-:l-เจอกันใหม่ตอนเฮ็ดแนวกินเด้อพี่น้อง
Bookmarks