เมื่อผมเป็นนักขายจำเป็น ตอนที่ 2
ผมกับพี่สาวและพี่เขย มีความสนุกสนานกับการขายอยู่พักหนึ่ง รู้สึกสงสารตัวเอง เพราะมีลูกโป่งสวรรค์อีกเจ้าหนึ่ง เขามีรถมอเตอร์ไซต์ มีถังก๊าซอัดแบบทันสมัย ไม่ใช่อลูมิเนียมหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ผสมโซดาไฟเหมือนของผม
ไปถึงก็สูบขายได้เลย แต่ถังก๊าซของผมต้องเอาถังน้ำ (คุถัง) ตักน้ำใส่ประมาณ 6 ถัง และต้องยัดอลูมิเนียมลงไป เทโซดาไฟ และเทน้ำลงไปในถังเล็กอีกใบ ซึ่งเมื่อโซดาไฟทำปฏิกิริยากับอลูมิเนียมถังนี้จะร้อนมาก และถังเล็กนี้จะมีสายก๊าซต่อเข้าไปถังใหญ่ ให้ก๊าซผ่านน้ำ ถ้าปริมาณน้ำดันสูงขึ้นแสดงว่าเกิดก๊าซ ก็เอาลูกโป่งสวมจุกเปิดก๊อกอัดใส่ลูกโป่งได้เลย
ในช่วงที่ก๊าซทำปฏิกิยาเต็มที่ เวลาผูกลูกโป่งรีบผูกให้ทัน ถ้าช้า น้ำจะล้นออกนอกถัง หรือถ้าผูกไม่ทันจริง ๆ ก็จะต้องเปิดก๊าซทิ้ง
ข้อเสียของถังลูกโป่งสังกะสีแบบนี้คือจะรั่วเร็ว ถ้าถังรั่วก็ทำให้แรงดันของก๊าซไม่แรง สูบลูกโป่งไม่ขึ้นครับ
วันหนึ่งพวกเราเตรียมของขายไว้แล้ว ว่าจะไปขายอีกหมู่บ้านหนึ่ง แต่ฝนตกซะก่อนก็เลยยกเลิกความตั้งใจ เช้าวันรุ่งขึ้นก็ลองเอาถั่วลิสงคั่ว ทำเป็นพวง ๆ ละ 14 ถุง ได้ประมาณ 10 พวง ไปเสนอขายในร้านขายของชำในหมู่บ้าน ปรากฎยังไม่ถึงท้ายหมู่บ้าน ถั่วลิสงหมดพอดี
ก็เลยมีแนวคิดว่าเราลองมาทำถั่วลิสงคั่วทราย ทำส่งขายดีไหม ? จะได้ไม่ต้องตะลอนขายของตามงาน อดหลับอดนอนเหมือนเมื่อก่อน
ตอนแรกก็เอากะทะทำกับข้าวที่บ้านนี่แหละ หาทรายแดงท้ายหมู่บ้านที่เคยมีน้ำไหลผ่าน นำมาคั่วกับถั่วลิสงขาย ผมกับพี่สาวปั่นจักรยานคนละคัน ขายส่งในหมู่บ้าน และหมู่บ้านใกล้เคียง ไม่ถึงเที่ยงวันขายหมดเกลี้ยง
เพิ่มขนาดกะทะเป็นกะทะขนาดใหญ่ คั่วแต่ละทีเป็นครั้งละหลายกระสอบปุ๋ย ไหม้บ้าง ไม่สุกบ้าง ลองผิดลองถูก เหงื่อไหลไคลย้อน ทั้งฝุ่นทั้งควันตลบอบอวนไปหมด จนเกิดทักษะและความชำนาญ
เสร็จแล้วนำมาอัดถุง โดยใช้เทียนลนเพื่อปิดปากถุง ขั้นตอนนี้จะนานและปวดเอวมาก แต่ก่อนใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าด ปรากฎว่ารูจมูก และขนคิ้วดำหมด กลัวเป็นมะเร็งปอด ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นเทียนไขเหลืองเล่มเล็ก ๆ แทน จนถึงปัจจุบัน
ตอนแรกพี่เขยไม่เห็นด้วยกับอาชีพนี้ พอผมเข้าประจำการเป็นทหารเกณฑ์ด้วยความสงสารพี่สาว พี่เขยจึงเข้ามาช่วย ตอนนี้เปลี่ยนจากกะทะมาเป็นเครื่องอบ ใช้แก๊สหุงต้มเป็นเชื้อเพลง ตั้งเวลาไว้ พอสุกก็จะมีสัญญาณเตือน
เครื่องอบถั่วลิสงคั่วทราย
นำออกมาฝัดเอาพัดลมใหญ่เป่า ฝักที่ลีบแบนก็จะปลิวออกไป นำมาอัดถุงส่งขายทุกวัน ๆ หลายเที่ยว เรียกได้ว่าเงินเดือนมากกว่าผู้จัดการบริษัทซะอีก
แต่กว่าจะได้มาถึงวันนี้ นอกจากสินค้าแล้ว สิ่งหนึ่งคือการมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี ถามว่ามีคู่แข่งไหมอาชีพนี้ ก็มีบ้าง แต่ลูกค้าประจำจะรอพี่เขยของผม ไม่ซื้อของใคร เพราะความหอม ความกรอบของถั่ว มันคนละระดับกัน
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป.......แอ่น แอน แอ๊น.......
อ้างข้อความนี้
Bookmarks