นำเสนอ "รักแท้ ของผู้หญิงคนหนึ่ง"
คู่กรรม หญิงพิการหลังค่อม ปรนนิบัติชายพิการ วอนผู้เมตตาช่วยเอาบุญ
ชีวิตมนุษย์ที่เกิดมาบนโลกย่อมไม่มีใครอยากเกิดมาเป็นคนจน ไม่มีใครอยากเกิดมาอาภัพ ร่างกายพิการ ไร้ที่อยู่อาศัย ทุกคนล้วนอยากสมหวัง และอยากมีชีวิตที่ดี อยู่ดี กินดี มีสุขอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้ นั้นคือความอยากและความต้องการของมนุษย์ แต่ในความเป็นจริงในโลกมนุษย์เรายังมีความแตกต่างระหว่างบุคคลทั้งฐานะ ความเป็นอยู่ การศึกษา อีกหลายเรื่องนานานับการ อย่างไรก็แล้วแต่ หลายชีวิตที่เกิดมาบนผืนแผ่นดินไทย ถือว่ายังโชคดีกว่าประเทศเพื่อนบ้านอื่นๆ หลายพันเท่านัก เพราะคนไทยส่วนใหญ่เป็นผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารี มีเมตตา ให้ความรัก และความสงสารกันอยู่ตลอด แม้บ้างคนไม่มีปัจจัยในการช่วยเกี้อกูลกันแต่ยังได้เอาแรงกาย แรงใจช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้
อย่างเช่นนางสาวช่วย สิทธิจันทร์ หญิงชราพิการหลังค่อม วัย 55 ปี บ้านเดิมบ้านช่อง ต. ไผ่ อ.รัตนบุรี จ.สุรินทร์ อดีตเคยบวชชีรักษาศีลอยู่ที่วัดบ้านธาตุ และวัดใหม่รัตนบุรี จ. สุรินทร์ ทำหน้าที่ช่วยเหลือคุณพระเจ้า ในทุกเรื่อง ทั้งจัดสำรับข้าวปลาอาหาร ช่วยเหลือกิจกรรมของทางวัดอยู่มิได้ขาด ด้วยเป็นคนเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา แม้ว่าร่างกายตนจะพิการหลังค่อมก็ตาม ความพิการ มิได้เป็นปัญหาและอุปสรรคสำหรับในการประพฤติปฏิบัติ คุณงานความดีแต่อย่างไร ปัจจุบันชีวิตการเป็นแม่ชีคงทิ้งไว้เพียงอดีต เหตุผลสืบเนื่องมาจากต้องทำหน้าที่คอยปรนนิบัตินายอ่อนน้อม อยู่เย็น วัย 65 ปี ที่นอนป่วยด้วยโรคอัมพฤกษ์ ไม่สามารถลุกเดิน นั่งได้ ต้องนอนอยู่กับที่เป็นระยะเวลามากว่า 3 ปี
นางสาวช่วยเล่าว่า ก่อนที่จะได้มาอยู่ดูแลชายพิการที่ชื่อนายอ่อนน้อมนี้ เคยบวชเป็นพระอยู่ที่วัดบ้านธาตุ อ. รัตนบุรี ตนซึ่งเป็นแม่ชีทำหน้าที่อุปัฏฐาก เพราะเห็นเป็นพระนักปฏิบัติ ต่อมาเกิดซ้อนจักรยานหกล้มหัวฟาดพื้น สลบไม่ได้สติจึงนำไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลสุรินทร์ เมื่อปี พ.ศ. 2542 หมอบอกว่าคนไข้อาการหนัก เพราะสมองได้รับความกระทบกระเทือนจำเป็นต้องให้สึกเพื่อความสะดวกในการรักษา หมอต้องให้อาหารทางสายยาง ขับถ่ายทางท่อปัสสาวะ ไม่รู้สึกตัว พูดจาไม่ได้ต้องรักษาตัวอยู่แรมปี ตนและแม่ชี พร้อมพระได้ผลัดเปลี่ยนกันไปเยี่ยมและดูแลอยู่บ่อยๆ จึงเกิดความเวทนาและสงสาร เพราะเป็นคนไม่มีญาติ พี่น้อง บวชมาตั้งแต่เยาว์วัย ตนจึงได้ปรึกษากับหลวงพ่อรัตนโนภาส เจ้าอาวาสกลางรัตนบุรี (อดีตรองเจ้าคณะจังหวัด เมื่อครั้งนั้น) ปัจจุบันมรณะภาพแล้ว บอกกล่าวกับหลวงพ่อว่าจะขอลาสึกจากแม่ช ีเพื่อไปดูแลหลวงตาที่นอนป่วย จะเป็นเช่นไรหรือไม่ หลวงพ่อรัตนโนภาสยังกล่าวชมและศรัทธาในความคิด ที่แม่ชียังมีจิตเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์นับเป็นบุญใหญ่หลวงนัก ยากที่ใครจะคิดและปฏิบัติได้
เมื่อได้กำลังใจจากหลวงพ่อเช่นนั้นจึงไปช่วยคุณหมอในการดูแลรักษา ที่โรงพยาบาลจังหวัดสุรินทร์ ครั้งอาการพอทุเลาหมอจึงให้กลับ ไปรักษาตัวอยู่ที่บ้านของนายอ่อนน้อม ที่บ้านหนองจะมะ ต.อีเซ กิ่งอ.โพธิ์ศรีสุวรรณ จ.ศรีสะเกษซึ่งครั้งนั้นยังเป็นสวนอยู่ติดกับป่า ตนจึงขอความเมตตาจากเพื่อนบ้านใกล้เคียงช่วยสร้างกระท่อมให้เพื่อให้ได้อยู่อาศัยไปก่อน กระทั่งได้รับความเมตตาช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่อนามัย ตำบลอีเซ กิ่งอำเภอ โพธิ์ศรีสุวรรณ จังหวัดศรีสะเกษ นำโดยคุณหมอสังวาลย์ สีระติสุ หัวหน้าสถานีอนามัย ตำบล อีเซ และนางสาวศิริพร ปางสุข พยาบาลเทคนิค ระดับ 4 ผลัดเปลี่ยนมาทำหน้าที่ในการรักษา ทำกายกรรมบำบัดให้ตลอดเวลาระยะ 3 ปีที่ ผ่านมา จนกระทั่งอาการของนายอ่อนน้อมเริ่มทุเลา พูดคุยได้บ้าง ลุกได้เป็นบางขณะอาการที่เคยทรุดโทรมก็กลับดีขึ้นตามลำดับ ส่วนอาหารการกินก็ได้รับการบริจาคจากชาวบ้านบ้าง หลวงพ่อที่วัดนำมาให้บ้าง ส่วนมากแล้วมีแต่คนสงสาร
หญิงชราพิการนี้ไปไม่ได้ เพราะเขาไม่มีญาติอะไรกับคนไข้รายนี้แต่อย่างใด พี่น้องของตน ที่อยู่จังหวัดสุรินทร์ก็มาตามตนให้กลับบ้านอยู่เสมอๆ ว่ามาลำบากทำไม แต่ตนนั้นทิ้งคนพิการ ยังกล่าวอีกว่าตนนั้นไม่ได้เป็นพี่น้องหรือญาติ แม้ฅนจะเป็นคนพิการก็ขอทำความดี ครั้งใหญ่ในชีวิตครั้งนี้ด้วย แม้จะอยู่อย่างลำบากขัดสนก็ต้องทน หลายครั้งที่นายอ่อนน้อม บอกกล่าวกับตนว่าให้นำร่างของตนไปโยนทิ้งลงน้ำ จะได้ไม่ต้องลำบาก แต่ตนก็ทำไม่ได้ ระยะเวลาที่ตนได้ทนบำเพ็ญความดีต่อชายพิการผู้นี้ ย่างเข้าปีที่ 5 แล้ว ปัจจุบันกระท่อมที่อยู่อาศัย ทางผู้ใหญ่บ้านก็ออกบ้านเลขที่ให้แล้ว ไฟฟ้าก็ขอต่อใช้กับเพื่อนบ้าน ที่บ้านยังขาดห้องน้ำ ห้องส้วม บ่อน้ำ ซึ่งตนต้องการอย่างมากสำหรับตักน้ำไว้ดื่มและใช้ เพราะทุกวันนี้ต้องเดินไปตักน้ำเป็นระยะทางร่วม 100 เมตร ตนอยากขอเมตตาจากผู้ใจบุญทั้งหลายช่วยเมตตาแก่เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
ที่มาขอขอบคุณ นิตยสารชีวิตรัก ฉบับ 15-21 กันยายน ปี 47
อ้างข้อความนี้
Bookmarks