ธรรมะสบายๆ ...ความสุขเล็กเล็กแค่ ๒๐ บาท

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

ธรรมะสบายๆ ...ความสุขเล็กเล็กแค่ ๒๐ บาท







วณิพกคนหนึ่ง หิวข้าวมาก ต้องการเงินสัก ๒๐ บาท เพื่อไปซื้อข้าวกิน ขอทั้งวันได้ไม่พอซื้อ จึงไปขอท่านเศรษฐใจบุญดีกว่า รบกวนท่านอีกสักครั้ง

"ท่านเศรษฐีอยู่ห้องพระ ไปนั่งรอท่านที่หน้าห้องได้"

ลูกน้องเศรษฐี แจ้งแก่ วณิพกอย่างคุ้นเคยกันเอง โชคดีเหลือเกินนั่งรอแป๊ปเดียว เศรษฐีไหว้พระเสร็จพอดี แต่ได้ยินเสียงท่านขอพร พอจับใจความได้

"สาธุ ด้วยอานิสงส์ของการไหว้พระสวดมนต์ ขอให้ข้าพเจ้าร่ำรวยมีเงินอีกสัก ๑๐ ล้าน บ้านอีกสัก ๑๐ หลัง รถอีกสัก ๕ คัน มีเมียอีกสัก ๕ คน..."

แค่นั่นแหล่ะ วณิพกลุกเดินกลับทันที เศรษฐีเห็นก็ร้องทักด้วยความเป็นห่วง

"อ้าวจะไปไหน มีใครให้อะไรหรือยัง"

"ผมไม่ขอท่านแล้วครับ ผมสงสารท่านเศรษฐี ครับ"

"อุ๊ว่ะ สงสารข้าทำไมกัน ข้ามีเยอะไม่ต้องเกรงใจ"

"ผมเพิ่งรู้ความจริง วันนี้เองว่า ท่านเศรษฐีไม่ได้รวยจริงหรอก ครับ ยากจนกว่าผมอีก" วณิพกเอ่ยบอก

"ว่ะ ไอ้นี่พูดแปลก ข้ารวย จะบอกว่าข้ายากจนกว่าแก่ยังไง งง จริงๆ"

"ผมขาดแค่ ๒๐ บาท แต่ท่านขาดตั้ง ๑๐ ล้าน ขาดบ้านตั้ง ๑๐ หลัง ขาดรถ ๕ คัน ขาดเมียตั้ง ๕ คน แสดงว่าท่านจนกว่าผมชิครับ" วณิพกเอ่ย

"อืม...?? (ลึกซึ้ง)..." ท่านเศรษฐีเข้าใจ

คุณโยมล่ะ แจ่มแจ้งหรือยัง ทุกอย่างจบที่คำว่า พอ รู้จัก เข้าใจคำนี้ก็สุขได้ มีเงินมากแค่ไหนล่ะจึงจะมีความสุข บ้านหลังใหญ่ขนาดไหนจึงมีความสุข

แค่พอใจ พอเพียง เข้าใจ และใช้ประโยชน์คุ้มที่สุด ความสุขก็ไม่ไปไหนเสีย

จน คือ ไม่มี แต่ก็มิใช่ความทุกข์
รวย คือ มีมาก แต่ใช่จะมีความสุข

เด็กบางคน มีตุ๊กตาตัวเดียว ก็มีความสุขแล้ว เพราะสามารถเล่นเพลินได้ทั้งวัน เด็กบางคน มีเงินแค่ ๒๐ - ๓๐ บาท ก็บอกว่ารวยแล้ว เพราะสามารถซื้อขนมที่อยากกินได้

ผู้ใหญ่หลายคน มีรถ มีบ้าน คนบางคน มีมือถือดี ๆ มีนาฬิกาแพงๆ บ้านบางหลัง มีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมาย แต่เราก็ยังไปหาความสุขที่อื่น หรือ ไปหาความสุขนอกบ้านอยู่เรื่อยๆ

เพราะอะไร?




ที่มา : หนังสือ ธรรมะสบายๆ จากหนึ่งในทีมงานธรรมะเดลิเวอรี่
อ้ายพลซื้อมาฝากจ้า ...สาธุ

[จำปา]

ได้แง่คิดที่ดีหลายค่ะ
คนเฮาถ้าฮู้จักพอใจในสิ่งที่ตนมี กะมีความสุขแล้วค่ะ ถึงจะบ่มีเงินทองรถลาม้าช้างกะมีความสุขได้