-
Moderators
ไดอารี่ของฉัน ตอน ความทรงจำเรื่องพ่อ
เป็นความทรงจำที่เลือนลางมากเพราะั้ชีวิต ฉันไม่ได้อยู่กับพ่อ
ความทรงจำฉันเรื่องพ่อจะมีแต่ความเป็นครูในตัวท่านเท่านั้นมั้ง พ่อที่เป็นครูของฉัน
ภาพของพ่อในความทรงจำคือผู้ชายที่ตัวค่อนข้างเล็ก พ่อเป็นครูที่สอนพละในโรงเรียนประถมที่ฉันเรียนอยู่
พ่อมักจะมีงานพิเศษคือการเขียนป้ายอะไรต่อมิอะไร แล้วแต่เขาจะสั่ง(ทั้งๆที่พ่อไม่ใช่ครูศิลปะ)
มันทำให้ให้ห้องทำงานของพ่อรกยัังกะรังหนู เพราะมีทั้งอุปกรณ์กีฬากับกระดาษ แปรงสีเต็มห้องจนไม่รู้ว่ามันเป็นห้องพละหรือห้องศิลปะกันแน่
ฉันชอบแอบไปดูพ่อเขียนอะไรๆในห้องนั้น มองไปก็คิดว่ามือพ่อเวลาเปื้อนสีนี่มันเท่จริงๆ แต่ฉันทำดีที่สุดคือแอบมองเท่านั้น
แม่เคยบอกว่าชื่อเล่นพ่อเป็นคนตั้งให้ฉันเพราะพ่อชอบดูฟุตบอล แม่เคยเล่าอะไรๆที่เกี่ยวกับพ่อให้ฟังเสมอ ฉันเลยรู้ความเป็นพ่อจากแม่
(เสียใจจริงๆทีีไม่มีโอกาสได้รู้ด้วยตัวเอง) ช่วงกีฬาสีหรือกีฬากลุ่มพ่อมักจะยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าว ช่วงนั้นพ่อดูหุ่นดีเป็นพิเศษ
ฉันมักจะซื้อขนมแล้วเอาไปวางไว้ที่โต๊ะพ่อ แล้วก็แอบดีใจอยู่คนเดียวว่าพ่อกินมันหมดแล้ว
พ่อไม่ต้องรู้หรอกนะว่าใครเอามาวาง ฉันคงเขินมากๆถ้าพ่อบอกว่า''ขอบใจนะ''หัวใจมันจะลอยไปติดเพดานให้ได้
แต่บางทีฉันก็รู้สึกโกรธที่พ่อไม่เคยมองฉันต่างจากนักเรียนคนอื่น ฉันยังเป็นนักเรียนของพ่อถ้าอยู่โรงเรียน
แต่อยู่บ้านฉันมักจะเสียใจลึกๆว่า
บ้านของฉันไม่มีพ่อนี่ พ่อจะรู้มั้ยว่าฉันเสียใจนะ
พอจบจากโรงเรียนประถมสี่ปี่ พ่อก็จากฉันไปโดยที่ฉันยังไม่ทำอะไรหลายๆอย่าง
ฉันยังไม่เคยได้บอกรักพ่อ ไม่เคยได้กอด จำไม่ได้อ้อมกอดนั้้นมันอุ่่นไหม สิ่งที่ทำให้ฉันจำพ่อได้คือ
ครูคนหนึ่งที่ถือแปรงสีในมือแล้วก็กำลังละเลงสีในผ้าใบสีขาว หรือไม่ก็อยู่สนามวอลเล่ย์ตะโกนซ้อมเด็กอยู่ มันกระทันหันเหลือเกิน
ฉันได้แต่คิดว่า พ่อคงไม่อยากฟังคำนั้นจากฉันก็ได้เพราะเวลาพรากเราให้ไกลกัน
ถ้าวันไหนที่ฉันคิดถึงพ่อ ฉันจะคิดถึงมือข้างหนึ่งที่เปื้อนสีและรอยยิ้มจางๆที่ทอดมา มันคือรอยยิ้มที่พ่อให้ฉันเพียงคนเดียว
หนูรักพ่อค่ะ หลับให้สบายนะคะ
ลิขสิทธิ์บน YouTube Credit By : https://www.youtube.com/watch?v=X-WduXP28HY
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน; 14-05-2012 at 21:23.
-
Banned
คนเราต่างคนต่างกะมีความทรงจำ..ในเรื่องราวของชีวิตแตกต่างกันไป สิ่งที่คิดว่าจดจำ ระลึก นึกถึง แล้วมีความสุข หรือสามารถสร้างกำลังใจ แรงบันดาลใจให้เราได้คู่ควรที่จะจดจำ...หากความทรงจำมันคอยหลอกหลอนทำร้าย บั่นทอน จิตใจของเรา ก็สมควรที่จะลืมมันไป...แต่เรื่องราวที่ท่านผู้เขียนได้บรรยายออกมา ดูคล้ายว่าเวลาช่วงนั้นเป็นเวลาที่ดีๆช่วงหนึ่งในชีวิตที่ไม่สามารถย้อนกลับมาได้แต่ยังประทับใจในความทรงจำมิมีลางเลือน....
Tags for this Thread
กฎการส่งข้อความ
- You may not post new threads
- You may not post replies
- You may not post attachments
- You may not edit your posts
-
กฎฟอรั่ม
Bookmarks