ผู้สาวเอ้ย..เปิดประเด็นเป็นคำเว้า ขอถามข่าวสาวมหา
กาลเวลาที่ผ่านไป เป็นจั่งได๋คือหายจ้อย
ลืมคนคอยแล้วบ้อหล่า ไปเริงร่านำเวฟอื่น
จั่งบ่คืนต่าวบ้าน มาจาต้านกันดั่งเดิม
นับตั้งแต่มื้อแรกเริ่ม เทียวมาเติมแต้มต่อ
เดี๋ยวนี้น้อกาลผ่านพ้น ดนแล้วส่างมิดหาย
หรือฤดูที่ผันผ่าย วนเวียนถ่ายไปหลายหน
เฮ็ดให้คนใจเปลี่ยนผัน พอปานฝนกำลังเอื้อน
บ่มาเยือนยามเยี่ยม หยิกหยอกดอกคือเก่า
หรือคนเหงาจั่งบักอ้าย เป็นหน้าหน่ายสะอางค์ สั่นบ้อ
หรือว่าพอเพียงแล้ว แนวคนงามนามสาวส่า
สวยโสภาเพิ่นเลือกได้ จั่งไลถิ่มผู้เก่าหลัง
มาคิดฮอดแต่คราวครั้ง แรกมานั่งเนาว์เฮือน
ปานมาเยือนพักเซา ระหว่างเหล่ามวลนางฟ้า
ฟังคำจามาหวานจ้อย พอปานอ้อยฮวมฮ้อยไฮ่
ผูกมัดใจสนิทแนบ จมแจบมิ่งมะโน
จนลืมโตยกยอให้ เอาหัวใจถวายบาท
ฝากให้นารถแน่งน้อย ผู้งามย้อยหยาดดิน
หลงถวิลในคำต้าน หลงคำหวานที่ต้านต่อ
จนว่าลืมความทุกข์ท้อ ที่ฮนฮ้อนฮุ่มกะใจ
มาบัดนี้..เจ้าส่างไลลืมบ้าน เฮือนซานที่เคยอยู่ แท้น้อ..
คืนมาแม้..แก้มตู๋ลู๋ เว้าอีกดู๋คำจาต้าน ให้ใจอ้ายสั่นสะท้าน..อีกเทื่อสอง..เบิ่งนา..คนงามเอ้ย..
Bookmarks