นางเอ้ย..นางมาลืมกะแล่มจ้อย.
อ้ายคอยจนหว่า เปื่อย..
วันเวลาผ่านไปเรื่อย...ไอติมนั้นเผิ่นบ่กิน..
หันไป กินของทางพู้น...ลืมแล้วบ่ไอติมแถ่ง
น้องเคยแบ่งกินกับ อ้าย...คราวกี้แต่เยาว์
โอ้นอสาวคราวกี้.ของหวานนั้น..หมากเล็บแมว
ลืมแล้วบ้อหมากเหม่า.เฮาเคยกินจนลิ้น..ด่าง
อ้ายกับนงค์ยังเคยเว้าตอนขุดเบ้าอยู่เลาะโพน
ยังเคยโตนน้ำเหล่นจนตาเว็นเบิดแสงส่อง
หย่างนำทางเสียงเขียดฮ้องมีสุขแท้ตั้งแต่หลัง
บาดนี้นอลา เฮือนบ้าน.หนีอีสานมากรุงใหญ่
ทำงานอยู่หม่องใด๋.ส่งควมไปกะบ่พ้อ.อ้ายรอน้องสิต่าวคืน
เจ้าเอ้ยฝนตกรินไหลย้อย อ้ายคอยนางใจวอนหวี่
จนหว่าเบิดเดือนสี่..เดือนห้ามาแล้วน้อง อ้ายคองถ่าเจ้าแต่ เหิง
เหลียวไปทางแก่วก้ำ..เขาใหญ่เมืองภูพาน
คึด ฮอดเด้ตาหวานบ่าวผี่ชายเคยวอนเว้า
เจ้ามาไรลืมอ้าย บ่าวภูไทเสียงเหน่อๆ
หรือหว่าเธอบ่คึดง้อคราวกี้แต่ หลัง..
หรือหว่านางใจเลี้ยวเกี้ยวชายนอคนใหม่..
ปล่อย ให้ชายถ่าพ้อว้อ..โอ้ยนอเจ้าดอกส่างเป็น..
Bookmarks