ตนแลเป็นที่พึ่งของตน

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ
ตนแล เป็นที่พึ่งของตน

ทุกคนจะต้องคิดอยู่เสมอว่า ตนจะต้องพึ่งตนเอง อย่าไปมุ่งหวังที่จะไปพึ่งพาอาศัยคนอื่นเขา ตราบใดที่ตัวของเรามีอวัยวะครบอาการ ๓๒ เช่นเดียวกับคนอื่น จักต้องหวังพึ่งตนเองอย่างเดียวตราบนั้น การกระทำความดีจะต้องเริ่มขึ้นที่ตนก่อน เนื่องจากทุกคนย่อมมุ่งหวังพึ่งตัวเองก่อนทั้งนั้น เช่นเดียวกับการรับประทานอาหารถ้าเราไม่กินเองแล้วจะรอว่าให้คนอื่นรับประทานแล้วมาอิ่มที่ตนย่อมเป็นไปไม่ได้ เสมือนการสร้างคุณงาม ความดี คือ กุศลกรรม เราจะต้องประพฤติปฏิบัติเอง โดยตนจะต้องตั้งอยู่ในศีลในธรรม สร้างเกียรติยศชื่อเสียงให้ปรากฏ คนอื่นๆ จะได้ยกย่องสรรเสริญเราฯ

ขุ.ธ. ๒๕/๓๖, ๖๖
อัตตวรรค คือ หมวดตน

ที่มา : คู่มือสำหรับนักเรียน นักธรรมและธรรมศึกษา ชั้นตรี วิชาพุทธศาสนสุภาษิ เล่ม ๑ โดย คณาจารย์เลี่ยงเซียงจงเจริญ