เช้าวันจันทร์ที่แสนวุ่นวาย บนรถเมล์
สาย 18 อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ – ท่าอิฐ ผู้คนเบียดเสียดกันขึ้น
ยืนเบียดกันจนแทบจะไม่มีช่องว่างให้หายใจ น้องนักเรียนหญิงตัวเล็ก ๆ นั่งกินข้าว
พร้อมกับสัปหงกไปด้วย เป็นความสามารถพิเศษของเด็กเมืองกรุงฯ กระมัง แม้สภาพ
บนรถเมล์จะน่าหดหู่เพียงใดยังมีมุมน่ารัก ๆ ให้สัมผัสอยู่บ้าง ทำให้ฉันไม่รู้สึกเบื่อที่
จะยืนจนขาชา “ตัวเองเก็บตังส์ข้างหลังแล้วมาเก็บข้างหน้าด้วยนะ” คนขับคนเมล์บอก
แฟนสาวที่ทำหน้าที่กระเป๋ารถเมล์ ประโยคธรรมดา แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของ
คนเอ่ยออกมา น่าประหลาดที่ฉันสัมผัสได้ถึงความรักที่ทั้งสองมีให้กัน
มากกว่าคู่นักศึกษาที่ยืนโอบเอวกันอยู่ข้าง ๆ ฉัน ความรักหลากหลายรูปแบบที่เห็น
บนรถเมล์ คุณแม่ที่กำลังป้อนข้าวลูกสาวตัวเล็ก ๆ บนรถเมล์สายตาอ่อนโยนที่มองลูก
สาวเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ย เป็นความรักที่แสนบริสุทธิ์ ลุงกับป้าที่จูงมือกันขึ้นรถเมล์แม้ร่าง
กายจะร่วงโรยตามวัย แต่สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยที่มองคู่ชีวิตไม่ได้ล่วงโรย
ตามกาลเวลา คนเราจะต้องการสิ่งใดไปมากกว่า มีใครสักคนที่พร้อมจะจูงมือเราไปจน
แก่เฒ่า บางครั้งการที่เราเปลี่ยนมุมมองก็ทำให้เรารู้สึกดีได้ มุมดี ๆ ความรู้สึกดี ๆ
บางทีก็แฝงอยู่บนรถเมล์ในเช้าวันจันทร์ที่แสนวุ่นวายนี่เอง
Bookmarks