ห่วงใยเธอ

[พล พระยาแล]

16.30 น. เป็นเวลาเลิกงานของผม บางทีถ้ามีงานด่วนที่ติดพันก็จะไม่เกิน 17.30 นอกจากมีงานพิเศษเร่งด่วนเข้ามาก็อาจดึกหน่อย แต่ก็มีไม่บ่อยนัก

บางทีผมก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับงานประจำ เพราะเป็นงานที่ซ้ำซากแบบเดิม ๆ ทำหนังสือตอบโต้กันไปมาทางด้านเอกสาร ตอนแรกก็ทำใจลำบากเพราะจากบู๊มาบุ๋นไม่ค่อยถนัด ชอบใช้แรง :l-

หลังจากเลิกงานก็วิ่งออกกำลังกาย หรือหัดร้องคาราโอเกะ หรือจัดรายการตามเว็บไซต์ต่าง ๆ โดยเฉพาะจัดรายการ ผมจัดอยู่หลายเว็บ แต่ที่ชอบที่สุดคือเว็บบ้านมหาดอทคอมแห่งนี้ เพราะคนฟังเยอะ :l-

เวลาที่ผมท้อผมจะคิดถึงบุคคลที่ผมเคารพรัก คือแม่ของผม และผู้หญิงคนหนึ่งที่ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาเธอทำงานหนักมาก จนเรียกได้ว่าถ้าวันไหนเธอกลับบ้าน 16.30 - 19.00 น. ถือว่าแปลกมา ปกติจะประมาณ 21.00 - 22.00 หรือมากกว่า

ผมเคยไปนั่งรอรับเธอที่ทำงานของเธอ ด้วยความห่วงใย แต่เธอก็บอกกับผมว่า "ทีหลังไม่ต้องมา เพราะถ้ารู้ว่ามีคนมานั่งรอ ทำให้พะวง ทำงานไม่มีสมาธิ" หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปบ่อยนัก เพราะกลัวเธอด่า :l-

แต่ในใจลึก ๆ เป็นห่วงเธอทุกวัน เพราะบนสะพานลอย ช่วงเวลาดังกล่าวไม่ค่อยมีคนเดิน ในใจก็คิดไปต่าง ๆ นานา กินข้าวคนเดียวก็ไม่อร่อย ถ้าจะรอเธอก็หิว ก็เลยกินก่อนทุกที...อิอิ

ผมนั่งดูโทรทัศน์และกินข้าวไปด้วย มองดูนาฬิกาไปด้วย....เธอก็ยังไม่กลับมา...อย่ากระนั้นเลย ....ไปรอรับเธอดีกว่า

เดินออกจากที่พัก



ที่นั่งประจำที่ผมมานั่งรอเธอ เพราะไม่อยากไปรอที่หน้าห้องให้เธอกังวล



พานางเอกกลับบ้าน



เบิ่งยามกลางคืน ไคแนอยู่ตั๊วะล่ะ




เซามีแฮงก่อนอิหล่า สิถ่ายรูปให้ :l-




ป๊ะ ๆ ....กลับบ้านเถาะ หย่างข้ามถนน ระวังรถแนเด้ออิหล่า



คือสิหิวข้าวเนาะ หย่างฟ้าวคัก หย่างนำกะบ่ทัน


ฮอดบ้าน หยิ่นน้ำเย็นให้กิน .......นั่งพักก่อนอิหล่า....อ้ายสิเฮ็ดแนวกินให้กิน...(ส่างภาพจักหน่อย...555) :l-



จี่หนัง



ตำปลาแดก



หมกต่อใส่ไข่