มองแบบปลง ๆ

[พล พระยาแล]

คงไม่มีอะไรที่คนใกล้หลัก 5 จะพูดถึง มากไปกว่าการระลึกถึงความหลัง ไม่ว่าจะได้ฟังเพลงที่ในอดีตเราเคยฟังเพลงนี้ หรือเพลงนี้เราเคยฟังในช่วงที่เรามีรักครั้งแรก หรือเพลงนี้เราเคยฟังในช่วงเวลาที่เราอกหักสมัยเมื่อเราเรียนมัธยม

หรือเวลาเรากลับบ้านต่างจังหวัด ต้นไม้ต้นนี้แม่เคยผูกอู่ให้เรานอน ต้นบักแต้ต้นนี้ตอนเด็ก ๆ เราเคยพากันล้อมยิงกะปอม เถียงนาเถียงนี้ตอนสมัยเราเป็นเด็กเลี้ยงควายเราเคยมาพักกินข้าวและนอนเล่นกัน

ญาติพี่น้องเพื่อนฝูง สังขารร่วงโรยไปตามกาลเวลา บางคนล้มหายตาจากไป เหลือไว้แต่ความทรงจำให้ระลึกนึกถึงกัน ไม่เว้นแม้แต่คนใกล้ชิดของเรา ที่ไม่เคยคิดว่าท่านจะจากไปตามกาลเวลา คือพ่อของผมเอง

มันเป็นความจริงที่ว่าไม่มีอะไรที่เที่ยงแท้และแน่นอน แต่ "ความตาย" เป็นของแน่นอน "ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้ วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง" ต่อให้ต้นไม้ที่ไม่ใกล้ฝั่งก็ยังมีหวังที่จะล้มไป แต่ไม่รู้ว่าจะล้มเมื่อใดเท่านั้นเอง

ผมมานั่งคิด ๆ ดู ในเมื่อเรารู้ว่าเราจะตายอยู่แล้ว แล้วทำไมมนุษย์เราจึงต้องมีการแก่งแย่งแข่งขัน ชิงดีชิงเด่น อิจฉาริษยา ตีรันฟันแทง เพื่อย่นระยะเวลาของความตายให้มันเร็วขึ้น

บางคนถามหาความปรองดองให้เป็นเรื่องใหญ่โต ทั้ง ๆ ที่ความปรองดองอยู่ที่ตัวเรานั่นแหละ หากทุกคน (ตัวเรา+คุณ+คุณ และคุณ) มีใจที่คิดจะปรองดอง มันก็ปรองดองกันได้ แต่ที่มันไม่ได้เพราะทุกคน (ตัวเรา+คุณ+คุณ และคุณ) ยังไม่ตัดอคติทั้ง 4 ออกจากจิตใจ

ผมนั่งอยู่ที่ทำงาน ผมกวาดสายตาไปรอบ ๆ เห็นผู้บังคับบัญชาและเพื่อนร่วมงานนั่งประจำโต๊ะใครโต๊ะมัน กำลังง่วนอยู่กับการจัดทำเอกสารตามที่ตัวเองรับผิดชอบ บ้างก็ร่างหนังสือ บ้างก็รับโทรศัพท์ หน้านิ่วคิ้วขมวด บางคนเจ็บป่วยก็ไม่มีเวลาไปหาหมอ เพราะกลัวงานไม่เสร็จ

ในขณะบางคนก็เดินล้วงกระเป๋าจิบกาแฟ ถามหาหนังสือพิมพ์ทั้งวัน เงินเดือนของท่านที่รับแต่ละเดือน จ้างคนระดับผมได้ประมาณ 5 คน บางคนก็ชะเลียร์ได้ทั้งวันเหมือนกัน แฮ่ม...ส่วนผมก็แสดงละครไปตามบทบาทสมมุติได้ไม่เลวทีเดียว ผมไม่อยากบอกว่าปีนี้ผมได้ 2 ขั้น (อีกแล้ว) :l-

การเป็นเจ้านายหรือลูกน้องคุณค่าของความเป็นมนุษย์ไม่ได้แตกต่างกัน แตกต่างกันที่บทบาทการแสดงเท่านั้น เมื่อเราได้รับบทบาทใด จงแสดงบทบาทนั้นให้สมบทบาท ก็จะทำให้เราสามารถอยู่รอดปลอดภัยในการทำงาน

แต่ "อย่าทำตัวเด่น จะเป็นภัย" เพราะการอิจฉาริษยากันมีทุก ๆ อาชีพ ไม่เฉพาะในที่ทำงานของเรา หรือในชีวิตประจำวัน เพราะมันเป็นพฤติกรรมของมนุษย์ที่ติดตัวมา

บางทีผมเห็นผู้ชายค่อนข้างจะมีอายุ เดินควงสาว ๆ วัยละอ่อนหน้าตาสดใสเดินกระหนุงกระหนิง ผมยังอิจฉาเลย....หันไปมองจนปวดเอ็น........คอ