สมัยที่สถานีขนส่งหมอชิตเก่าตั้งอยู่ที่หน้าสวนจตุจักร เวลาที่เราขึ้นไปนั่งบนรถโดยสาร จะมีพวกพ่อค้าแม่ค้าหิ้วของไปขายบนรถ สลับสับเปลี่ยนกันไปจนตาลาย ไม่รู้ใครเป็นใคร กว่ารถจะออกก็หลายคณะ :l-
ภาพสถานีขนส่งหมอชิตเก่า ตั้งอยู่ริมถนนพหลโยธิน ตรงข้ามสวนจตุจักร ซึ่งเป็นสถานีขนส่งทั้งสายเหนือและสายอีสาน
คำว่า "หมอชิต"นั้นเดิมทีเป็นชื่อตลาด เนื่องจากพื้นที่นี้ก่อนที่จะมาเป็นสถานีขนส่งเดิมเป็นตลาดนัดมาก่อน เรียกว่าตลาดหมอชิต
บางทีผมก็แกล้งทำเป็นหลับ เพื่อที่จะให้พวกเขาเดินผ่านไปหรือเดินลงจากรถ สักพักก็จะมีพวกที่นำหนังสือนิตยสาร วารสาร หรือพวกหนังสือการ์ตูน ขึ้นมาไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการวางไว้บนตักของผู้โดยสารทุกคนจากด้านหน้าไปจนสุดด้านหลัง ผมก็นึกว่าแจกฟรี ก็ม้วนเก็บใส่กระเป๋าเดินทางเฉยเลย
สักพักเขาก็เดินมาจากด้านหลัง "20 บาทครับ" ผมถามว่า "อะไรครับ ?" เขาก็ตอบว่า "เอ้า..ก็ค่าหนังสือเมื่อกี้นี่ไง" "ผมนึกว่าให้อ่านฟรี" ผมเอามือล้วงหนังสือออกจากกระเป๋าส่งคืนให้เขา
ผู้โดยสารบางคนก็เกิดความหวาดกลัว ควักเงินให้แต่โดยดี เพราะพ่อค้าแต่ละคนหน้าตาจะออกไปทางพวกขี้ยา หรือพวกขี้คุกมากกว่า พูดจาก็กระโชกโฮกฮาก ...ผมคิดอยู่ในใจ "มันมาขายหนังสือ หรือมันจะมาปล้นวะเนี่ย"....
สายตาแต่ละคนเห็นแล้วเยี่ยวจะแตก ที่ลำคอตรงลูกกระเดือกจะมีรอยสักเล็ก ๆ เป็นที่รู้จักกันในนาม "แก๊งค์คอลาย" ซึ่งญาติพี่น้องผมที่เคยมากรุงเทพฯ มักจะเตือนผมอยู่เสมอ ๆ ให้ระวังแก๊งค์พวกนี้ให้ดี ๆ อย่าไปต่อล้อต่อเถียงกับมัน
นอกจากแก๊งค์นี้แล้วก็จะมีแก๊งค์ "ลาวต้มลาว" เป็นแก๊งค์คนแก่ทางอีสานบ้านเรา แต่งตัวแบบบ้าน ๆ บอกว่าจะมาหาลูกหลานที่กรุงเทพฯ แต่ไม่มีเงินค่ารถเมล์ หรือตามหามาหลายวันยังไม่ได้กินข้าวกินแต่น้ำประทังชีวิตไปวัน ๆ ขอตังค์กินข้าวหน่อย ด้วยความสงสารควักเงินให้คนละ 10 บาท 20 บาท
และเพื่อให้สมบทบาทก็จะโชว์ที่อยู่ซึ่งเขียนใส่เศษกระดาษให้เห็นลาง ๆ หรือดึงแขนเราให้ออกห่างจากกระเป๋าเดินทาง "ไปอ่านพุ่นกะได้หล่า ไฟจั่งแจ้ง" และก็จะมีพวกมาหิ้วกระเป๋าเดินทางเราไป นี่คือประสบการณ์จริงที่ผมเคยพบมา
ถุงทะเลใบใหญ่ผมหายทั้ง ๆ ที่ผมพิงไว้ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ เพราะเอาเข้าไปในตู้ไม่ได้ และหันหลังหยอดเหรียญเพื่อที่จะโทรหาเพื่อน พอโทรเสร็จ อ้าว...ถุงทะเลหายวับไปกับตา เพียงแค่ไม่ถึง 2 นาที
มีอีกแก๊งค์เรียกว่า "แก๊งค์ปั่นแปะ" พวกนี้จะขึ้นไปบนรถปะปนกับผู้โดยสาร คนขับและกระเป๋ารถรู้ดีเพราะเจอเป็นประจำ แต่ไม่กล้าพูด และไม่กล้าเตือนผู้โดยสาร เพราะกลัวจะซวย
กลุ่มคนกลุ่มนี้จะขึ้นรถแถว ๆ รังสิต มีประมาณ 4 คน แบ่งกันขึ้นประตูหน้าและประตูหลัง กลุ่มละ 2 คน กลุ่ม 2 คนที่นั่งด้านหลังก็จะนั่งประกบเหยื่อ และนำเหรียญออกมาปั่นบนฝ่ามือ ทายหัวทายก้อยกัน คนทายก็ได้เงิน เพราะทายถูกตลอด เป็นการล่อเป้า
"ลองเล่นดูไหมครับพี่ ๆ" ด้วยความโลภของมนุษย์ "อืม..ก็ดีเหมือนกัน" ปรากฎว่าได้เงินติด ๆ กัน ชักจะติดใจ..."อืม..ได้ง่ายดีแฮะ"
2 คนที่นั่งหน้าซึ่งเป็นแก๊งค์เดียวกันเดินมาด้านหลังมาสมทบด้วย โดยที่เหยื่อไม่รู้ว่าเป็นพวกเดียวกัน เล่นไปเล่นมา ตอนแรกก็ได้ แต่ตอนสุดท้ายไม่เหลือเงินสักบาท....5555
พอรู้ว่าเหยื่อหมดเงินแก๊งค์ปั่นแปะก็พากันลงจากรถ (ฟรี) แถว ๆ สระบุรี, กลางดง หรือมวกเหล็ก เอาเงินไปแบ่งกันสบายใจเฉิบ
"ธรรมชาติของนักเล่นการพนัน เล่นได้ก็อยากจะได้มากกว่าเดิม เล่นเสียก็เสียดายอยากจะเอาคืน" บางพวกเล่นไพ่ 3 วัน 3 คืน ไม่หลับไม่นอน
กรณีของแก๊งค์ปั่นแปะที่พูดมา....วันนั้นน้าของผมเดินทางกลับจากไปทำงานที่ซาอุดิอาระเบีย พกเงินสดติดตัวหลายหมื่นบาท (สมัยนั้น) กะว่าจะเอาเงินไปอวดเมีย และแวะที่ จ.ชัยภูมิ ซื้อของฝากให้ญาติพี่น้อง แต่....ต้องโบกรถสิบล้อกลับบ้าน เพราะไม่มีเงินค่ารถ...
เอ้อ...ก็ยังดีนะ......ที่ไม่ได้แก้ผ้าหรือนุ่งใบตองกล้วย กลับบ้าน.....
Bookmarks