ผมรักผู้หญิงคนหนึ่ง รักมากที่สุดในชีวิต
ทั้ง ๆ ที่เธอมีแฟนและลูกแล้ว ตั้ง 9 คน ก็ตาม
ผมก็รักเธอคนเดียว เธอสวย เธอเก่ง ขยันทำงาน ช่วยงานครอบครัวเธอ
แฟนเธอคงผิดสังเกต เขาเลยถามผมว่า “ผมรักใครชอบใคร?”
ผมตอบแบบลูกผู้ชาย (ไม่กลัวถูกเตะ) “ผมรักแฟนเขามากที่สุดและจะรักตลอดไป”
เขานิ่งและยิ้มให้ผม เออแหนะ....กลับไม่โกธรผม
ต่อมา แฟนเธอก็ ล้มป่วยและจากเธอไป อย่างไม่มีวันกลับ
ซึ่งทำให้เธอและครอบครัวเสียใจมาก
รวมทั้งผมด้วยก็รู้สึกเสียใจและเศร้าใจไปด้วย
จากนั้น ไม่ว่าเธอจะไปไหนมาไหน
ผมก็จะไปกับเธอตลอดเวลา รวมทั้ง ลูกชายเล็กๆ ของเธอ
ผมกับลูกชายคนเล็กของเธอ นั้น มีนิสัยคล้าย ๆ กัน เราเลยไปกันได้
อยากได้อะไร จะดื่มจะกินอะไร เธอจะหามาให้เราทุกอย่าง
เมื่อลูกชายคนเล็กของเธอโตขึ้น ผมจำเป็นต้องจากเธอไปไกล
แต่ก็ยังไป ๆ มา ๆ หาเธอตลอด ไม่เคยห่างหาย
เพราะอะไรนั่นหรือ “ก็เพราะผมรักเธอคนเดียว”
จนเธอต้องมาจากผมไป อีกคน
เธอบอกว่า “ถึงเวลาแล้วแฟนเธอมารับไปอยู่ด้วยแล้ว”
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ นอกเสียจากคำพูดเก่าที่เคยพูดไว้ว่า
“ผมรักแฟนเขามากที่สุดและจะรักตลอดไป”และ
“พ่อครับ”
“ผมรักแม่ครับชาติหน้ามีจริงขอให้ผมเกิดเป็นลูกของพ่อแม่ตลอดไป”
Bookmarks