ไกลกายเจ้าใจกะอยู่นำนาง บ่มีทางไกลกัน ให้พรากหนีไกลข้าง
แม่นสิอยู่ฟากฟ้าสิหย่อป็นแผ่นดินเดียว คราวสิบคืนซาวคืนสิหย่อเป็นคราวมื้อ
คันความฮักมันคือข้าวสิขอกินให้มันอิ่ม
คันความฮักมันคือน้ำบ่อแก้วสิขอล้างอาบทรวง...พุ้นแหล่ว

ไกลไปหน้ามาคืนมาหม่องเก่า
เฮ็ดผิดกะแม่นเจ้า
เว้าบ่ฟังกะแม่นเจ้า
อยากเห็นอ้ายให้เบิ่งหมอน...เด้อนางเด้อ