ผมได้มีโอกาสไปที่ อ.สวี จ.ชุมพร เนื่องจากมีญาติพี่น้องไปทำไร่กาแฟอยู่ที่นั่น สมัยก่อนที่ดินแถวนั้นใครมีปัญญาถากถางจับจองได้ก็ตามสะดวก มายุคหลังเนื่องจากราษฎรบุกรุกมากมาย ทางรัฐบาลก็เลยจัดสรรให้เป็นที่ดินทำกิน ห้ามทำสัญญาซื้อขายแต่ทำกินได้ชั่วลูกชั่วหลาน (นอกจากจะซื้อขายกันเอง)
ส่วนมากจะทำไร่กาแฟ ทำไร่ปาล์ม ทำไร่ทุเรียน และไร่ยางพารา ขึ้นอยู่กับว่าอันไหนราคาดีกว่ากัน
ทาง อ.สวี อ.ท่าแซะ จ.ชุมพร ส่วนมากจะเป็นคนทางอีสานบ้านเฮาที่อพยพไปทำไร่กาแฟ จัดงานแต่ละที มหรสพส่วนมากก็จะเป็นหมอลำ ภาษาที่ใช้ในการสื่อสารระหว่างคนภาคใต้กับคนอีสานก็คือภาษาอีสาน....(แทนที่จะเป็นภาษากลาง)
งานบุญ งานบวช จะร่วมด้วยช่วยกันเป็นอย่างดี ใส่ซองแต่ละครั้งไม่ต่ำกว่า 100 บาท บางซองเป็นพัน เรียกว่าจัดงานแต่ละครั้งไม่มีขาดทุน
ถ้าสิ้นเนื้อประดาตัวไม่มีทางออก เช่น ไฟไหม้บ้าน เป็นต้น ชาวบ้านก็จะแนะนำให้คน ๆ นั้นจัดงาน "เลี้ยงน้ำชา" คือการเลี้ยงน้ำชาจริง ๆ ไม่มีการเลี้ยงอาหาร ไม่มีการห่ออาหารกลับบ้านซ้ำเติมเจ้าภาพ :l-
การเลี้ยงน้ำชา คนในหมู่บ้านก็จะมาดื่มน้ำชาและเอาเงินใส่ซองให้เจ้าภาพเป็นการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เจ้าภาพบางคนได้เงินไว้ใช้จ่ายเป็นทุนรอน ประมาณเกือบสองแสนเลยทีเดียว
หลาน ๆ หลายคนก็แต่งงานกับคนภาคใต้ บางคนก็แต่งกับคนอีสานบ้านเฮาที่อพยพไปทำไร่กาแฟที่นั่น ก็สร้างบ้านแปลงเมืองกลายเป็นคนภาคใต้เชื้อสายอีสานโดยปริยาย :l-
ทุกวันนี้หลาย ๆ พื้นที่ทางภาคอีสานบ้านเฮา ก็ปลูกยางพารากันเป็นล่ำเป็นสัน วันก่อนผ่านไปทางศรีสะเกษมีทุเรียนขายรสชาติไม่แพ้ทางชุมพรเหมือนกัน :l-
เก็บกาแฟมาแล้ว ก็เอามาตากแห้งเพื่อเตรียมส่งโรงงาน
Bookmarks