เราขาดในสิ่งที่ยายยิ้มมี นั่นคือ ความพอเพียง ความศรัทธา ความไม่โลภ เรามีในสิ่งที่ยายขาด นั่นคือ ความทุกข์!!!
เราขาดในสิ่งที่ยายยิ้มมี นั่นคือ ความพอเพียง ความศรัทธา ความไม่โลภ
เรามีในสิ่งที่ยายขาด นั่นคือ ความทุกข์!!!
“ยายยิ้ม ยิ้มเย้ยยาก” หญิงชราผู้โดดเดี่ยวกลางหุบเขา
ยายยิ้ม หญิงร่างเล็ก หลังงุ้ม ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสมชื่อ อาศัยในบ้านไม้ที่เกือบเสร็จ
ท่ามกลางป่าเขา จ.พิษณุโลก อยู่ลำพังอย่างเดียวดาย ห่างไกลผู้คนและเงียบสงัด
เมื่อ 20 ปีก่อน ยายมีบ้านอยู่ที่อำเภอพรหมพิราม พร้อมลูกหลาน
ตอนนั้นลูกชายคนเล็กตั้งใจจะมาบุกเบิกทำมาหากินบริเวณที่อยู่ปัจจุบัน แต่ด้วยปัจจัยหลายอย่าง
ทั้งความไกล ไข้ป่า และความลำบาก ส่งผลให้ลูกชายของยายเลือกที่จะไปขับรถแท็กซี่ใน กทม.
และไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆ และการไม่อยากเป็นภาระลูกหลานหรืออื่นๆ
ยายยิ้มจึงตัดสินครั้งสำคัญ อาศัยอยู่ที่บ้านในป่าผืนนั้นเป็นต้นมา
ลูกหลานขอร้องให้ยายกลับมาอยู่บ้าน แต่ยายไม่กลับ ลูกหลานจึงได้แต่มาเยี่ยมยายเป็นระยะ
รวมถึงการนำเสื้อผ้า ผ้าห่ม ข้าวสารอาหารแห้งมาให้ยาย ลูกชายคนที่ยังอยู่ในอำเภอพรหมพิรามบอกว่า
"แม่เขาจะบอกว่าไม่ต้องเอามาให้มากนะ ในชีวิตเขา แม่เขาไม่เคยอยากได้อะไรเลย
เคยถามเขาก็บอกว่า เขาพอแล้ว สมัยยังเด็กบ้านเราจนกันมาก พ่อก็ตายตอนที่เรายังเล็กๆ
แต่แม่คนเดียวก็หาเลี้ยงลูกได้ มานึกดูแกต้องทำงานหนักมาก แม่ถึงเน้นสอนให้เข้มแข็ง
หนักเอาเบาสู้ไม่เลือกงาน"
"ความเจริญอยู่ที่ไหน มันก็ทุกข์ยากที่นั่น อยู่บนเขานี้ ไม่มีเงินย่าก็ยังอยู่ได้
แต่ถ้าอยู่ในตัวเมือง ไม่มีเงินอยู่ไม่ได้เลยหนา ต้องซื้อเอาทุกอย่าง ไปอยู่ก็จะเดือดร้อนเขา"
*
ตลอดระยะเวลา 20 ปีที่ผ่านมา ท่ามกลางขุนเขา ยายไม่มีนาฬิกา แต่ทุกเวลาล้วนมีคุณค่า....
การมีชีวิตอยู่ของยายหมดไปกับการปลูกต้นไม้ ทำฝายเล็กๆ ที่ยายได้อาศัยในยามหน้าแล้ง
และยังเป็นสายธารหล่อเลี้ยงบรรดาสัตว์ และต้นไม้บนผืนแผ่นดินนี้ และตั้งใจถวายในหลวงและพระราชินี
ยายรักในหลวงและพระราชินีมาก
กิจวัตรประจำวัน ตื่นแต่เช้า จุดธูปไหว้พระ เก็บมุ้ง กระย่องกระแย่งมาจุดฟืนหุงข้าว
ตักข้าวสุกแรกเก็บไว้ ตักข้าวกินกับน้ำพริกหรือปลาแห้งที่เก็บไว้ ลงมากวาดลานบ้าน ซักผ้า
หาบน้ำที่ลำห้วย ออกไปหาฟืนหาไม้มาเก็บไว้ ก่อนจะกำด้ามพร้าค้ำแทนไม้เท้าเวลาเดิน
ข้ามห้วยข้ามหนองเข้าไปในป่าลึก
ผ่านฝายเล็กๆ หรือคันนาที่ยายทำไว้ ๑๑ ฝาย เป็นคันดินที่ยายใช้ "จอบกับใจ" ค่อยๆ ขุดขึ้นมา
กลายเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ กักเก็บน้ำ พอให้สัตว์เล็กได้มาอาศัย ต้นไม้ชุ่มชื่น
ระหว่างนั้นก็เอาข้าวมาโปรยให้สัตว์ในแอ่งดินกิน ทำคันดินนี้เสร็จก็เข้าไปลึกเรื่อยๆ ทีละฝาย..ทีละฝาย
เวลาแต่ละวันผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ เหนื่อยก็พัก แล้วก็เดินกลับบ้าน
ชีวิตยายเป็นไปอย่างเรียบง่าย.......
"ก็ต้องอดเอามั่ง บางทีเกือบ ๆ อาทิตย์ไม่ได้กินข้าวเลย กินแต่หัวกลอยป่าเอามานึ่งกับมะพร้าวคั่ว"
*
ทุกๆ วันพระ ยายจะเดินลงมาจากเขาด้วยระยะทางเกือบ ๘ กิโลฯ บวกกับวัยชราของยาย
จึงทำให้ยายใช้เวลาในการเดินทางกว่า ๓ ชั่วโมง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ศรัทธาของยายเสื่อมถอยลง
ลำพังคนหนุ่มสาว จะให้เดินขึ้นลงเขาสัก ๗-๘ กิโลเมตร ยังเล่นเอาเหงื่อตก
แต่สำหรับยายยิ้มถือเป็นกิจวัตรสม่ำเสมอทุกวันโกน วันพระ เพราะไม่ว่าฝนจะตก ฟ้าจะร้อง
ยายก็ต้องไปถึงวัดไม่เคยขาด
ระยะทางไกลที่เต็มไปด้วยหล่มโคลน ถนนเป็นร่อง ขรุขระ....
ยายยิ้มจะออกเดินเท้าจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด เหนื่อยก็พัก ถึงวัดกี่โมงไม่รู้
รู้แต่เมื่อถึงวัดก็เปลี่ยนชุดชาว สวดมนต์ ปฏิบัติธรรม ทำความสะอาดวัด ทำบุญ
เมื่อกลับจากวัด แกก็จะมานับวัน หลังจากนั้นไปถึงวันโกน วันพระ อีกที.........
ก่อนที่เดินกลับบ้านในป่า ยายเลือกใช้ชีวิตเพียงลำพัง และใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอย่างมีความสุขอีกครั้ง
พิธีกร : ข้าวสารอาหารแห้งเอามาจากไหน?
ยายยิ้ม : ลูกหลานเขาเอามาให้ เขาเอามาให้ก็ต้องกิน เขาจะได้บุญ และก็ต้องกินอย่างประหยัดๆ ไม่ฟุ่มเฟือย
พิธีกร : ฝนตกเปียกไหม?
ยายยิ้ม : ก็หลบๆ เอา ไม่ลำบาก อย่าคิดว่ามันลำบาก
พิธีกร : เสื้อผ้า ขาดแล้วยังใส่อยู่
ยายยิ้ม : ลูกหลานเข้าเอามาให้ ใส่ไว้ เขาจะได้บุญ
พิธีกร : ลูกหลานอยากให้ไปอยู่ด้วยกัน
ยายยิ้ม : ไม่ใช่ว่าจะไม่พึ่ง แต่ให้หมดค่าก่อนค่อยพึ่ง ป่วยไม่สบาย ไม่มีแรง ค่อยพึ่งเขา
พิธีกร : ทำฝายไปให้ใคร?
ยายยิ้ม : ให้ในหลวง พระราชินี ท่านเป็นถึง "เจ้าแผ่นดิน" ยังทำงาน เราก็ต้องทำให้ท่านบ้าง
ส่วนสิ่งที่ทำ ในหลวงไม่เห็น ผีสางเทวดาก็เห็น
พิธีกร : ได้ประโยชน์อะไรจากฝาย?
ยายยิ้ม : ในหลวงบอกมีฝายมีน้ำ มีป่า มีปลาเล็กเป็นอาหารนกอีกที รวมถึงได้ใช้ยามหน้าแล้ง
พิธีกร : กลัวล้มไหม เวลาเดินไปไหน?
ยายยิ้ม : กลัว แต่ก็ต้องทำ ทำแล้วมีความสุข
พิธีกร : เหนื่อยไหมที่ทำมา?
ยายยิ้ม : เหนื่อย แต่ทำแล้วมีความสุข
พิธีกร : เดินไปวัดลำบาก เหนื่อยไหม?
ยายยิ้ม : เหนื่อยก็พัก แล้วเดินต่อ "ทางไปสวรรค์มันรก ทางไปนรกมันเรียบ" เห็นพระก็หายเหนื่อย
พิธีกร : สรุปว่าทุกอย่างอยู่ที่ใจ?
ยายยิ้ม : คนอื่นว่าลำบาก แต่ถ้าเราคิดว่ามันเป็นสวรรค์ มันก็ไม่ลำบาก
พิธีกร : ยายมาทำบุญทุกวันพระไหม?
ชาวบ้าน : ยายมาประจำแหละ ยายแกชอบทำบุญ ได้เบี้ยเดือน ๕๐๐ แกยังทำบุญหมดเลย
พระ (กางมุ้งให้ยายนอนในศาลาวัด) : ไม่บาปหรอกยาย ช่วยๆ กัน ดูแลกัน
ยาย (นั่งยิ้มด้วยความจำนน) ยายเอาเงินที่เก็บๆ รวมถึงเงินที่ชาวบ้านให้ไว้มาทำบุญ
ยายอวยพรให้และภาวนาให้คนที่ทำบุญด้วย
พิธีกร : ยายรู้จักเขาเหรอ?
ยายยิ้ม : (ยิ้ม) ไม่รู้จักหรอก เห็นบอกว่าจะบวชก็เลยทำบุญ...ให้ยายทำบุญนะ
(สงสัยคงจะเป็นเงินที่ทางรายการให้)
พิธีกร : ทำเถอะยาย ไม่ว่าอะไรหรอก
พิธีกร : ยายมีของแค่นี้เหรอ (หยิบกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุเสื้อผ้า หยูกยาที่จำเป็น บัตรประชาชน)
ยายยิ้ม : แค่นี้แหละเตรียมไว้ เวลาเจ็บป่วยขึ้นมาเอาไปใบเดียว คนอื่นจะได้ไม่ลำบากหา
พิธีกร : จะไม่เป็นการแช่งตัวเองหรือ?
ยายยิ้ม : ยิ่งเจ็บ ยิ่งต้องพึ่งตัวเอง ยิ่งต้องเตรียมตัว
พิธีกร : เวลายายไปตัดไม้ไผ่ ทำฝาย ไม่เกินกำลังเหรอ เอาแรงมาจากไหน?
ยายยิ้ม : (หัวเราะเบาๆ แล้วตอบว่า) มันเกินกำลังอยู่แล้วล่ะ แต่ต้องมีความพยายาม
วันนี้หมดแรง นอนพัก พรุ่งนี้แรงก็มาใหม่
พิธีกร : ยายยังขาดอะไรอีกในชีวิต?
ยายยิ้ม : ยายยิ้ม...สมกับชื่อ แล้วตอบอย่างภาคภูมิใจว่า..... "ขาดความทุกข์"!!!!!
อ้างอิงจาก : http://www.thaipost.net/news/051211/49153
http://www.tairomdham.net/index.php?topic=3946.0
ดูคลิป : http://video.mthai.com/player.php?id=6M1291201035M0
อ้างข้อความนี้
Bookmarks