การมาทำงานกรุงเทพหรือว่าเมืองใหญ่ทุกๆคนกะสิมีเป้าหมายคล้ายๆกันเนาะครับ
นั้นคือหวังอยากให้คนที่อยู่ทางหลังสบาย ซึ่งผมกะคือกัน มีความหวังเช่นเดียวกับหลายๆคน
แต่ด้วยข้อจำกัดของคนเฮาบ่ท่อกันเข้ามาทำงานกะได้งานบ่คือกันได้ค่าจ้างบ่เท่ากันกะเปรียบดังเช่นคนไปหาปลา ผุเอาแหไปกะสิได้ไวกว่าคนเอาสวิงไปเนาะครับ ซึ่งกะทำให้ความหวังนั้นสำเร็จเร็วหรือช้าต่างกันเนาะครับ สำหรับผมเอง กะมายุ กทม กะหลายปีแล้ว
กะพึ่งสิได้ทำความฝันที่คิดไว้ตั้งแต่สมัยเด็กน้อย ว่าอยากเฮ็ดเฮือนให้พ่อกับแม่ใหม่
เพราะว่าหลังที่อยุ่ชุมื้อนิกะสิเอิ้นว่าตูบต่อเล่ากะได้ ซึ่งเวลาผ่านไปหลายปีทุกๆอย่างกะเริ่ม
เข้าที่เข้าทางแล้วกะเลยตัดสินใจเฮ็ดให้เผิ่นใหม่ ให้ได้อยู่อย่างสบายขึ้นกว่าเก่า
อันนี้เริ่มลงเสาละครับ เงินบ่มีกะเลยเอาหลังน้อยๆกะพอเนาะ
อันนี้กับเมืออีกเทื่อลุนเริ่มเป็นหลังแล้ว
เบิ่งชงเลาคือสิดีใจยุคือย่างเบิ่งยุเบิดมื้อย้านช่างเฮ็ดให้บ่ถืกใจ
ยกไม้เฮ็ดหยังน้อบาดนิอิพ่อข่อย บัดเมียเผิ่นผัดนั่งเบิ่งยุตะล่างพินะ
ตอนนี้ช่างบอกว่าใจเย็นๆเด้อช่างไปยิ่งบ่างก่อนสามมื้อพะน่ะ
อิแม่เลาเลี้ยงไก่ไว้หลายคัก
บรรยากาศหน้าบ้านยามนาแล้ว
แมงกินูนขั่วสู่ช่างกิน
บรรยากาศข้างกอไผ่ไฟฟ้ายังบ่มี
ข้างกอกล้วยกะมี
ปิดท้ายด้วยน้องชายเทวดา อีกหนนึ่งกำลังใจที่เฮ็ดให้มีแรงทำงานเพราะต้องส่งเิผิ่นเรียน อิอิ
นี้กะคือความสุขของคนเป็นลูกเป็นพี่เนาะครับ เฮาสิมีกำลังใจขึ้นเมื่อเฮามองเห็นคนข้างหลังมีความสุข ขอบคุณพี่น้องทุกคนและบ้านมหาแห่งนี้ที่คอยให้กำลังใจครับ
Bookmarks