กรรมกรคนนั้น....คือแม่ฉันเอง

[สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน]

คนเราทุกคนย่อมมีจุดหมายกันทั้งนั้น ความหวังของคนงานในระบบอุตสาหกรรม
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพรสวรรค์และความสามารถทั้งนั้น ยังต้องรวมกับความโชคดีของดวงดาวแห่งโชคชะตาด้วย


ใช่สิ.......



หากยังมีลมหายใจทุกๆคนย่อมแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตัวเองกันทั้งนั้น
ต่างก็ต้องการรางวัลเพื่อเป็นของขวัญของชีวิตกันทั้งนั้น
อาจจะเป็นบ้านหลังใหม่ รถคันงาม ที่ดินสักแปลง
หรือแม้แต่ทองซักบาทตามกำลังเงินและความสามารถที่ตอบแทนตัวเอง


นั่นเป็นเรื่องความต้องการของแต่ล่ะคน
ผิดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ ยอมทุ่มเทแรงกาย แรงใจ
เพื่อให้คนอีกหลายคนได้มีชีวิตที่สมบูรณ์ ฉันเคยถามผู้หญิงคนนั้นว่า
เคยได้รางวัลจากที่แรงกายตลอดเวลายี่สิบกว่าปีนั่นไหม
เธอแต่ทอดรอยยิ้มที่แสนเหนื่อยอ่อนมาที่ฉัน
แล้วบอกว่า สิ่งที่ลูกกำลังเป็นอยู่ทุกวันนี้คือรางวัลของแม่


แม่ของฉันก็คงเหมือนกับแม่คนอื่นๆที่ปรารถนาที่จะเห็นลูกมีชีวิตที่ดี
เอาตัวรอดได้ในสังคมปัจจุบัน

วิธีการที่แม่สอนคือการลงมือปฏิบัติ นับครั้งได้แม่ไม่เคยที่สอนฉันเป็นถ้อยคำ แต่แม่ทำให้ดูเลย แม่สอนให้ฉันเป็นมีความกตัญญูเพราะการปฏิบัติต่อยาย สอนให้ฉันขยันเพราะการทำงานของแม่ สอนให้ฉันเป็นคนดีเพราะการกระทำ

ภาพที่ฉันจำได้ตอนเป็นเด็ก แม่จากบ้านมาด้วยความจำเป็นอีกทั้งยังติดลบเพราะหนี้สิน แต่แม่ก็ไม่เคยละเลยทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน น้องและยายเลย แม่พยายามส่งเสียฉันและน้องด้วยมือผอมๆคู่นั้น กลับบ้านมาทีไรแม่ไม่เคยมีทองใส่ คนอื่นเขามีรถขับแม่ก็ไม่เคยมี เงินในบัญชีก็มีเท่ากับค่าแรงที่ได้และมันไม่เคยเหลือเก็บเลย แรกๆฉันยังแอบอิจฉาเพื่อนๆคนอื่นที่เขาได้เงินไปโรงเรียนเยอะกว่า มีอะไรๆดีกว่า
บางทีฉันไม่อยากไปโรงเรียนเลยเพราะเสื้อนักเรียนยังเป็นตัวเก่า
แต่พอมาเห็นแม่ทำงานหนักจนไม่มีเวลาพัก
ตั้งแต่นั้น ฉันไม่เคยอายเลยที่ใส่เสื้อเก่าไปโรงเรียน
ถ้าเสื้อใหม่ตัวนั้นมันจะทำให้แม่ทำงานหนักขึ้น ฉันใส่เสื้อตัวเก่าดีกว่า

เมื่อพวกฉันโตขึ้น ค่าใช้จ่ายก็มากขึ้นแต่แม่ไม่เคยบอกว่า
หยุดเรียนเถอะแม่ไม่ไหวแล้ว

ฉันเคยแต่ได้ยินแม่พูดว่า

แม่ไม่สมบัติอะไรให้ลูกหรอกบางทีแม่อาจจะมีหนี้สินให้ลูกด้วยซ้ำ
แต่สิ่งที่แม่ให้ลูกได้คือความรู้เงินทองยังมีวันหมด แต่ความรู้จะติดตัวเราไปจนวันตาย

ฉันไม่เคยรักแม่น้อยลงเลยถึงแม้ชีวิตของพวกเราไม่ได้สมบูรณ์

แม้ช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัยฉันแทบจะไม่ได้เรียนเต็มที่ เพราะฉันต้องไปทำงานโรงงาน ฉันก็ไม่เคยทิ้งความฝันของแม่เลย มีครั้งหนึ่งที่แม่พูดกับฉันว่า เรียนหนังสือแทนแม่หน่อย แม่อยากรับปริญญา หนูทำแทนแม่ได้ไหม นั่นคือคำขอร้องของแม่ของฉัน


แม่เคยบอกว่า....


สิ่งที่แม่ภาคภูมิใจที่สุดก็คือ มีพวกฉันเป็นลูก
เหมือนกับที่พวกฉันไม่เคยเสียใจเลยที่มีแม่เป็นแม่
จวบจนวันนี้ วันที่แม่ยิ้มได้ มันไม่ใช่เพียงแต่ฉันเท่านั้นที่ทำได้ ยังมีน้องๆของฉันที่ดำเนินตามทางที่ฉันปูไว้
แม่บอกว่าลูกคือเครื่องประดับที่งดงามที่สุดที่แม่มี แม่ไม่เคยอายแม้ไม่มีทองใส่
ไม่เคยอายที่ไม่มีรถขับ
ไม่เคยอายที่ตราบที่ลูกเรียนจบแล้วเรายังอยู่ห้องเช่าเล็กๆอยู่เลย
ไม่เคยอายไม่มีอะไรๆเหมือนคนอื่น ทั้งนี้เพราะแม่มีพวกเรา
แค่นั้นเพียงพอสำหรับแม่


อยากบอกแม่เช่นกันว่า


ไม่เคยอายที่มีแม่เป็นกรรมกร
ไม่เคยอายที่ใครจะถามว่าแม่ของฉันทำอาชีพอะไร
ความเป็นแม่คือรางวัลชีวิตที่งดงามของฉันเช่นกัน
ฉันจะสูดหายใจลึกๆบอกเขาด้วยความภาคภูมิใจว่า


แม่ของฉันคือกรรมกร

[พล พระยาแล]

พ่อแม่ของอ้ายกะเป็นชาวนา ลูกเรียนหนังสือ 4 คน ต้องให้พี่สาวออกโรงเรียนเพื่อสละให้อ้ายได้เรียนหนังสือ ทั้ง ๆ ที่ถ้าพี่สาวได้เรียนปานนี้ต้องระดับผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งใด๋แห่งหนึ่งแน่นอน

การศึกษาช่วยให้คนมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล นั่นคือสิ่งที่พ่อแม่ต้องการ เพราะท่านไม่อยากเห็นลูก ๆ ต้องลำบากเหมือนกับท่าน

อาชีพรับราชการเป็นอาชีพที่พ่อแม่ทุกคนใฝ่ฝัน เพราะเป็นอาชีพที่สบายไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก จึงทำให้เกิดวลีที่ว่า "เช้าชามเย็นชาม" ทำก็ได้เท่าเดิม ไม่ทำก็ได้เท่าเดิม มิหนำซ้ำคนไม่ทำได้มากกว่าคนทำอีก....555

อาชีพอะไรก็ได้ที่สุจริตไม่เบียดเบียนใคร ทำแล้วมีความสุข ฉะนั้นจงภูมิใจเถิดที่เกิดมาเป็นลูกรรมกร

เพราะอ้ายเคยเห็นลูกเจ้าใหญ่นายโตหลายคน สอนลูกคนอื่นจนได้ดีหลายคน แต่สอนลูกโตเองบ่ได้กะมีหลาย

ชะตาชีวิตคนเฮามันบ่คือกัน ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดมาเบิ๊ดแล่ว ฉะนั้นจงทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เพื่อส่งผลถึงอนาคตในภายภาคหน้าครับ

[suny]

ผมภูมิใจหลายเด้อครับทุกมื้อนี้ ที่เกิดเป็นลูกชาวนา มันเฮ็ดให้รู้คุณค่าของทุกสิ่งทุกอย่าง ว่ากว่าจะได้มามันต้องใช้ความอดทนขนาดได๋ ความลำบากขนาดได๋ สู้ต่อไปครับแล้วก็จงภูมิใจที่เกิดเป็นลูกชาวนาคนอีสาน

[หนุ่มลาวสาวขะแมร์]

ผมนั่งรถแดงพัดลมป1ป2กลับบ้าน รังสิต-สารคาม บางปีเกินสิบห้าเที่ยวครับ
กลับไปกินข้าวกับพ่อกับแม่ นอนบ้านคืนสองคืน เท่านั้นจริงๆ ไม่ ไม่เคยคิดอยากไปเที่ยวไหน
จนกระทั่งวันนี้ถ้ามีเงินเติมน้ำมันรถ มีวันหยุด ผมก็จะกลับไปกินข้าวกับพ่อกับแม่
อยากไปเที่ยวปีนเขาลงทะเลเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็เลือกกลับไปหาพ่อกับแม่ที่บ้าน

พ่อผมเป็นชาวนา เป็นกรรมกร แม่ก็เป็นชาวนา ผมภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกชาวนาเป็นลูกกรรมกร

[อีหยังสิปานนั้น]

ทรัพย์สมบัติ ไม่ใช่สิ่งจำเป็น ที่พ่อแม่จะมอบให้แก่ ลูก
ความรู้และความประพฤติดีเท่านั้น ที่พ่อและแม่จะมอบ
ให้ ลูก อันเป็นสุดที่รัก.......

....จาก 60 คำสอนของพ่อ