คึดฮอดเจ้าหลาย...สิตายแหล่ว..

ผัดแต่เจ้าพรากอ้าย ความซำบายบ่มีแล้ว..นางเอ้ย..

มื้อหนึ่งเจ็บมื้อหนึ่งไข้มื้อหนึ่งไห้ หาเจ้าอยู่ซูแลง

พอแต่ตาเว็นคล้อย แหมมไปหม่องเจ้าอยู่

คือจั๋งเอิ๊กซิแตกม้าง ตายถิ่ม..อีหลี....คำเอ่ย...



ไทบ้านพระเสาร์
๑๑ ม.ค. ๕๖