ข้าขอวอนเวียนเว่า ก้าวกายกลอนผะหยา
ยามเมื่อ อรุณเบยเบิกบานสิหานยั่ง
ข้ากะยอกลอนตั้ง ติเติมแต้มตืม
พอกันลืมเล่าเศร้า เหงาง่วง ปวงกะใจ
มโนใสไขเว้า อดสาเอาเด้อน้องพี่
สามคีแก่นหมั้น กะสันเกี้ยวเกี่ยวดอง
เฮานั่นเปรียบพี่น้อง ท้องหนึ่งเมืองเดียว
มันสิเทียวคนทาง บ่ห่างกันดอกทางเชื้อ
บ่ว่าเหนือหรือใต้ ไท-ลาวกะตามดอก
อยู่เมืองนอกประเทศบ้าน กะมาต้านมวนยิน
เมืองเฮายังบ่สิ้น ลืมถิ่นสายสัมพันธ์
ได้คบ-ยินเฮฮา ปรารถนาดีน้อม
ให้ซอม-อดสาไว้รักษาใจให้มั่นเที่ยง
อย่าฟ่าวเอียง เงียงค่อย แขวนห้อยหล่าหลง
จิตรประสงค์คงหมั่น ความสัมพันธ์ให้คือเก่า
มีอิหยังให้ค่อยเว่า เด้อเจ้า...ท่านทุกคน...พี่น้องเอ๊ย...