คะนิงหลาย สิตายแล่ว

[ทิดมี]

อรุณเบิยเบิกฟ้า แสงส่อง ทะรังสี
สักกุนีโบยบิน พากฮังยามเซ่า
จิตรคะนิงเฝ่า เนานำ นุทะนาด
นภากาศ กระจ่างแจ้ง แยงอ้ายให้ห่วงหา แท้แหลว
แนมเบิ่งสุดขอบฟ้า ก้ำฝ่ายหรดี (ทิศตะวันตกเฉียงใต้)
แสนโสกีดวงจิตร ฮำฮอน สะออนโอ้
วาโยต้อง กายา หนาวสะเมน
มะโนเซ็น อังเอ้า คนิงเจ้าผู้อยู่ใกล
ได้ยินฟ้าฮำฮ้อง ใจกะฮวน คะนิงหา
เหลียวเบิ่งเมฆาไหล ถังโถม ละโฮมถ้อน
พี่กะนอนในห่อง มะโน ในหมองหม่น
ทนต่อมื้อ สืบมื้อ คะนิงน้องตาวหา แท้แหลว
อันวาสุดขอบฟ้า โขงเขตแดนใกล
ความอาลัย หลงฮัก ฮำฮอนดอนดิ้น
ถวินใจหาน้อง หมองกายเหลือลา
อันวาเข่า และน้ำ กินได้กะบ่อลง
ใจปะสงค์นำพิมพ์แก้ว บ่มีแนวสิกั้นยู
ภูเขาสูงเสียดฟ้า ขวางหน่ากะซางตาม
แมนวาสิบแมน้ำ ซาวแม่น้ำ ทะเลหลวงกั้นเขตกะตามถ่อน
เหตุฮักมีซำฟ้า บ่อมีแล้วสิอยู่ไหว
ใกลขอให้ไกลแต่บ้าน ฮั่วไฮ นาสวน
ไกล ขอให้ใกลแต่มวล หมู่เฮือนกับเหล้า
ส่วนวาหัวใจหั่น สองเฮาอย่าฟ้าวห่าง
ถึงสิอยู่ต่างบ้าน ความเว้าอย่าห่างกัน นั่นเด้อ
เพิ่นว่า....คันบ่อไขเหมืองท่าง บ่อเห็นทางน้ำทัง
มีแต่ขังป่องไว้ ปลาสิดิ้น โดดตาย
คืนเดือนหงาย สายลมต้อง
คืนที่เฮาทั้งสอง คะนองมวนจาถาม
ดวงมาลาซมผล ซืนซมยามต้าน
หวานเอ๊ย...หวานคำเว่า เอาหยังน้อ มาหยอดห่วาน
ฟังแล้วหวานจ้อยๆ ตาลอ้อยกะบ่อปาน
คันฝนตกมันกะยังฮู้เอื้อน กบกินเดื่อนมันกะยังฮู้อิ่ม
บาดวาอ้ายฮักน้อง บ่มีมื้อสิอิ่มเป็น แท้น้อ...
บาบบ่อเว้น เวรกะจองจ่ำจิตร
หวนคนิงนำคิดบ่อห่างเหินเมินม่าง
คือดังคนตกส่างหาทางบ่อเห็นป่อง
มองหานวลหน่อหล่านางน้องอยู่ผู้เดียว
ยานหลายเด้...ย่านคือนาไฮหล่ง ฝนตกลงน้ำบ่อยู่
คิดต่อเจ้าผู้ฮู้ คิดต่อซู้ผู้มี คือสิได้ยูนำน้อ
อ้ายนี่เป็นคนด้อย บ่ฮู้ฮอน ปัญญา
บ่อแมนซาวนาวา สิส่องเห็นแนวน้ำ
เจ้าผู้ไหมคำฝั่น อยูในขันบ่อเห็นเงือน
ใสมาซุกเงือนเมี่ยนในฮั่นสองบ่อเห็น แท้น้อ..
จาก...ทิดมี เมืองหนองคาย....

ต่อ...บทนี้ซือว่า คาดสิได้
เพิ่นวา ของทีเคยคาดไว้ บ่อฮ่อนพาย ก่ายหนี
แสนสิฮามแฮมปี กะย่อมมีวันได้
แมนสิหนีใกลเว้น กรรมเวร หากสิจอง
ความเศ้ราหมองพลัดพราก จากเจ้ากลับตาวเมือ
เหลือแต่ความคิดใว้ อาลัยจองปองกัน
วันเวลาเลยลับ .....นับวาไวฤดูสั่น
เว้านำกั่นพอได้ ดูแลกะจ้องเบิ่ง
ยังบ่เถิงบ่อนเบื้อง สิเอาแท้แมนอีหลี
ตีความเว้าถามข่าวไปมา
จึงได้พอเพียงจา วากันพอเพียงน้อย
จาเพียงถ่อย คำหวานเว้าอ่อน
บ่ได้ชมสู่ซ่อน ตอนนั้นคอบเพราะอาย
ตอนนั้นยังใหม่ฮ้าย ย่านแต่เพิ่นสิซังโต
ย่านเพิ่นวา พาโลสิลวงเกิ่นใจย่าน
มันสินพานความเถ่า คำโบราณกาลเก่า
มันสิผิดฮองเฮา... ยามเถ่าแกบ่พร้อม... สิสีหน้าลาเหลือง
อั้วเอ๊ย....อั้วดอกเอื้อง สิเคืองขุ่นในใจ่
ยามข้าใหม่ป่ามัน มาจวบกันพวมฟ้าว
ยามหัวใจพวมห่าว ยามเมือค้าว...ตั้งแต่พ้อกั่นใหม่
บ่ได้เนาอยู่ใกล้ซำเป็นไข่ บ่อซวงเซา
เอ้าแต่ได้....ฮักใคร่สมานปัก
ฮักแพงกันมันดี กว่าสิซังแลดูฮ้าย
ดีใจหลายตั้งแต่คราวหลังพุ้น บาดวาเถิงพายลุน มาได้ใกล่น้อจำห่าง
จากกันไปคนละทาง หัวใจยังอยู่ค้าง ดอมเจ้าอยู่ห่างเหิน
ตกกะเทินบาดได้ย้าย....ยามเฮียม พายคืนกลับ
นับแต่เฮียม ฮามสูญสิห่างใกล คะนามื้อ
คือนกลาต้นไม้ พังคะนาสิลาทุง
ป่านได๋เด้ สิได้กลับตาวโค้งคืนบ้านถิ่นสถาน
จังได้หนีจากบ้าน มุ่งมาน อาวอา
ลาทั้งปูปลาหมก หมู่มันเครือกล้วย
ลาทั้ง บุ่ง ขันถ่วย เทิงกะบวย หาบกะตา
เลย บ่อมีเวลา สิมาบายซวงใซ้ ให้ใสเหลื่อมดังเดิ่ม
เริ่มแต่ได้ พัดพาย พะนางหนี
เลยบ่มีความสุข ซำเม็ดงาขาฮิ้น
ถึงเมือยามกินข้าว กินบ่ลงเอาน้ำลอง
คิดพ้อหน่า มอมน้อง คองถ่าแต่สิเห็น
มันหากจำเป้นแล้ว....เอาแต่แกวสิพาเป็น
แล้วแต่เวรกรรมพา วาสนาสิแป่งปัน
แล้วแต่พรมลิขิตกั้น... ปันมาให่...เฮาไต่
แมนมันคาดสิได้สิเป็นแท้ดังจา
.....บัดนี้ดวงตาเศร้า เงาก็หม่นหมองดวง
หวั่นทั้งใจ่ในทรวง สิห่วงกาลนานซ้า
มาบ่ทัน..เลยสิบ่เห็นหน้า...คั้นแมนกลายเวลา โตน้องสิเป็นอื่น
หลายคำคืน มืนล้ม โดนฮ้ายสิบ่ทัน
ความฝัน เลยสิเพพังฮ้าง เหินห่างกายหนี
ความสัมพันธไมตรี เลยสิจางจนจ้อย
เลยสิเพพังฮ้าง ทางในใจสิเหลืองหล่า
คือจังมาเข้าไว้ เลยบ่ได้ฮวมหุง
คำคืนนอนสะดุ้ง เซ้าฮุงยังแลเห็น
พอตาเวนเลยลับ ดับมื้อแล้งพอป่านนี้
ได้ยินเสียงขี่ให้ แขวนอยู่ปลายยอยไฮ บาดยามใกล้สิคำ
เสียงงืมงำปากเว้าคือเสียงเจ้าแมเฮียม
..กะเตรียมวาปีหน่า ฟ้าไหม่ สิมายาม
พอเมือเดือนสามเพ็งสิตาวคืนมาเยี่ยม
เตรียมสิมาบุญน้อม ธาตุพนม ซมเบิ่ง
เทิงวัดภู...อยู่ใต้สิไปไหว้ทัวเถิง
.................................................
ทิดมี เมืองหนองคาย