ยอมเพ้อแม้ไม่เจอตลอดกาล...

อยากพูดคุยปรึกษาสนทนารัก
ที่มันปักเต็มทรวงในให้ชุ่มฉ่ำ
อยากจะเอ่ยว่ารักรักสักร้อยคำ
ให้ประจำตรงที่ว่างหัวใจเธอ

มาอ้อนด้วยกลอนตรงที่เวทีเก่า
เพียงนำเอาคำพูดเก่ามาพร่ำเพ้อ
หวังมิตรกลอนรุ่นใหม่ได้เจอะเจอ
แล้วมาเพ้อสร้างสรรค์ปันผลงาน

โอ้อกเอ๋ยไม่ห่างเลยโอ้ละเห่
ใจเพเพใจพังพังไม่ห้าวหาญ
อ่อนไหวไม่เข้มแข็งเช่นวันวาน
กลับทรมานคิดอ่านไม่เข้าใจ

นี่บ้าใบ้เกินใครไปหรือเปล่า
ทุกค่ำเช้าขอมีเจ้ามาอยู่ใกล้
ความรักเอ๋ยมาให้รักแล้วจรไป
แล้วเมื่อไหร่เล่ารักเจ้าจะจรมา

อยากได้ยินคำเอ่ยที่เคยหวาน
ไม่อยากทรมานกั้นคะนึงหา
ด้วยความคิดถึงอยู่ทุกเวลา
คงเป็นบ้าหากแม้นว่าไม่มีเธอ

เหตุผลรักเธอเป็นคำตอบ
เพราะว่าชอบคือรักจนต้องเพ้อ
ขอโทษเพราะรักรักรัก แต่เธอ
ยอมพร่ำเพ้อแม้ไม่เจอตลอดกาล...


ยอมเพ้อแม้ไม่เจอตลอดกาล...