แด่ลูก...ด้วยดวงใจจากแม่พวงพะยอม

[พวงพยอม]

เส้นทางชีวิตของน้องพิม ลูกสาวใหญ่ของพวงพะยอมที่อาจมีใครหลายคนคิดว่าเรียนได้ที่1แบบไม่ต้องลำบากเลยนั้น มือนี้ขอเล่าความจริงเพื่อเป็นข้อคิดแก่เยาวชนที่กำลังศึกษาเล่าเรียนในปัจจุบันได้บ้างไม่มากก็น้อยเด้อจ้า
ผลสำเร็จในชีวิตของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งมีความกตัญญูต่อพ่อแม่นั้น ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยง่ายเลยจ้า จากอายุ 13 ปีที่จากบ้านไปต่างแดนกับแม่เพียงสองคนก่อน เพราะพ่อกับน้องยังไม่ได้วีซ่า แม่พาไปเช่าห้องใต้ดินอยู่ในบ้านคนไทย ไม่ได้ไปอยู่กับลุงเพราะอยู่ไกลกันคนละเมือง ลุุงป้าก็มีลูกชายในวัยเรียนสองคน แม่ไม่อยากเป็นภาระให้ลุงเพิ่มขึ้น เพราะลุงรับรองด้านการเงินในการทำวีซ่าให้พ่อที่เมืองไทยด้วย
แม่ได้งานแถวบ้านคือร้านซักผ้าหยอดเหรียญ รายได้ชั่วโมงละ 7 เหรียญ ทำงานตั้งแต่ 7โมงเช้าถึงสี่ทุ่ม น้องพิมเลิกเรียนบ่ายสามโมง
จะไปช่วยแม่ เพราะหน้าที่ี่ในร้านแม่อยู่คนเดียวต้องเอาผ้าที่ลูกค้าจ้างซักอบและพับในแต่ละวันนำไปเข้าตู้ครั้งละหลายคน มีตู้แยกต่างหากไม่ปนกับลูกค้าที่ไปหยอดเหรียญซักเองในร้าน เสื้อผ้าแต่ละคนที่ใส่ถุงส่งมาซักแม้จะไม่ต้องซักด้วยมือเพราะใช้เครื่อง แต่กลิ่นนั้นไม่ต้องถามถึง การยืนทำงานทั้งวันหลายชั่วโมง จากซักเอาเข้าตู้อบและเอาไปพับต้องเขียนชื่อและจำให้ดีไม่ใส่ถุงผิดเวลาส่งคืนลูกค้า เนื่องจากต้องทำพร้อมกันหลายถุง และยังคอยดูแลลูกค้าคอยรับเงินทอนเงินจากลูกค้าในร้านและที่มาจ้างซัก
ยิ่งซักได้หลายถุงในแต่ละวันนั้นคือเราจะได้ทิปมากขึ้นเพราะทางร้านยกทิปให้เรา เขาได้เงินจากค่าบริการที่คิดตามน้ำหนักของถุงผ้า
น้องพิมจะช่วยแม่ทุกอย่างจนปิดร้าน เราต้องถูพื้นและทำความสะอาดห้องน้ำ ตู้ซักและตู้อบทุกตู้ต้องสะอาดก่อนกลับบ้าน นอกจากช่วยแม่ทุกขั้นตอน น้องพิมจะไม่ยอมให้แม่ถูพื้นเพราะกลัวแม่ลื่นล้ม จะล้างห้องน้ำให้แม่
เล่ามาถึงตอนนี้แล้วน้ำตาของแม่ไหลจนไม่อาจพิมพ์ต่อได้ ขอเล่าต่อในตอนต่อไปเด้อจ้า