หลังทราบข่าวพิมคนงามตามเรียนหมอ
ใจเฝ้ารอหมอเรียนจบมาพบหา
รักษาไข้ที่รุมเร้าเคล้าชีวา
ทนฝืนเจ็บรอท่าเยียวยากาย
คุณหมอใหญ่คุณหมอสาวลาวเงียบหงอย
เรียกหมอน้อยหมอเทวดาพอหาได้
หมอเฉพาะทางเทียวหาล้าเหนื่อยใจ
เหมือนพระพายไร้ตัวตนจนใจเศร้า
เคยพาพ่อตามรักษากระดูกข้อ
เคยพาแม่หาหมอกระดูกเข่า
บ้างผ่าตัดแผลเย็บเจ็บทนเอา
น้ำตาเคล้าเราคนจนต้องทนไป
ฝันลมลมพี่น้องชาวอีสาน
เคียงคู่บ้านมีหมอพออาศัย
จะตอบแทนผักข้าวปลาจนหมดไร่
ไม่เสียดายแค่คุณหมอรอดูแล
เป็นโรคร้ายหมอรักษานับหายาก
นอนลำบากอกระทมซมบาดแผล
เพียงคนเดียวหมอใจร้ายคอยดูแล
พยาบาลแก่คอยทิ่มแหย่เปิดแผลใจ
ได้แต่นอนพร่ำเพ้อละเมอเร่ง
พบหมอเก่งมีเมตตาวินิจฉัย
อันตรธานโรคร้ายจักหายไว
โลกสดใสเพราะหมองามนามระบือ
คิดคิดแล้วก็สับสนคนอาภัพ
กระส่ายสับนอนละเมอเจอกระสือ
หมอประจำล่ำด้วยข่าฝ่าด้วยมือ
ให้สิ้นชื่อเพราะผิดตับจับกระษัย
ไม่รักษ์พี่พิมพ์คนดีรักษาญาติ
ผู้ด้อยวาสนาฝ่าโรคร้าย
นอนเจ็บป่วยฝนยาหม้อทดท้อใจ
ทนพิษไข้ตรอมกายหลายพอศอ
เมืองอีสานล้วนมากหลากโรคร้าย
ไม่สบายเหมือนคนเมืองเนืองเนืองหมอ
ด้วยวิถีชีวิตที่ขาดพอ
เป็นบ่อเกิดโรคร้ายภัยสะพัด
ขาดน้ำตาลเบาหวานพาลตามติด
ผลผลิตอ้อยน้อยด้อยเภสัช
เพราะฟ้าแล้งหาฝนยากตกซัด
เบาหวานจัดกันถ้วนหน้ารอยาพิม
เป็นมะเร็งเนื้องอกมะกอกลูก
บ้างกระดูกตับไตวายเลือดลิ่ม
เด็กงอแงนกกระจอกปากขอบริม
มีดแทงทิ่มอุบัติเหตุเจ็บระนาว
ว่าไม่หมดโรคร้ายยากหายบ่ง
ทั้งกระษัยปันดงบ้างทรงเจ้า
หาหมอธรรมรำผีฟ้าน้าอาอาว
เพราะว่าเราขาดหมอรอวันตาย
ชีวิตคนอีสานสั้นกระหยิบ
สี่ห้าสิบเป็นเนื้องอกบอกไม่หาย
หกเจ็ดสิบร่วงผลอยทะยอยตาย
แปดเก้าสิบเหลือไว้บ้านละคน
เฝ้าแอบซึ้งพิมคนดีศรีอีสาน
เร่งขับขานเล่าเรียนเพียรฝึกฝน
ขอเป็นปราชญ์รักษาไข้ใฝ่กมล
หมู่คนจนคนอีสานท่านนั้นรอ
ขอฝากหวังหายไข้ในวันหน้า
นับเวลาจะพาลพบประสบหมอ
ไข้ห่างหายกายกำยำน้ำตาคลอ
หวังพบหมอคนงามพริ้มพิมพ์พะยอม
Bookmarks