สงกรานต์สนุกไหมครับพี่น้อง

[พล พระยาแล]

สงกรานต์ปีนี้ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ค่อยสนุกเหมือนเมื่อปีก่อน มองไปทางไหนก็เจอแต่คนป่วย เริ่มจากคุณแม่ของผมที่นอนป่วยอยู่ที่บ้านมานานหลายปี พี่สาวก็กระดูกสันหลังทับเส้นประสาทรอการผ่าตัด แต่ก็เลื่อนมาจนอาการหนักเพราะเป็นห่วงแม่กลัวไม่มีคนดูแล และเมื่อวันที่ 8 เม.ย.56 ที่ผ่านมา พี่ชายคนรองที่เคยไปกินข้าวกับแม่ทุกวันอังคารก็มาตกต้นมะม่วงกระดูกสันหลังหักนอนบล็อกหลังอยู่ที่โรงพยาบาล....เฮ้อ... ระยะนี้จะเห็นว่าผมจะกลับชัยภูมิบ่อยเป็นพิเศษ ต้องขออภัยแฟนรายการทุก ๆ ท่านด้วยที่ช่วงนี้อาจจะไม่ได้มาจัดรายการให้ฟัง.....เพราะยิ้มไม่ออกจริง ๆ

ช่วงวันที่ 11 เม.ย.56 ผมเดินทางถึงจังหวัดชัยภูมิ ได้ไปร่วมงานบวชหลานชาย (ลูกของน้าสาว) และวันที่ 12 เม.ย.56 ได้ไปร่วมงานฌาปนกิจคนข้างบ้าน ซึ่งทั้ง 2 งานผมได้ทำหน้าที่เป็นตากล้องจำเป็น

งานบวชหลานชาย



หลังจากงานเสร็จ นักดนตรีพากันรีแล็ก

--------------------------------------------------------------------------




งานฌาปนกิจเพื่อนบ้านรั้วติดกัน

พร้อมกับได้ดูแลคุณแม่ ป้อนข้าวป้อนน้ำ อาบน้ำแต่งตัวให้ท่าน ก่อนที่จะเดินทางไปบ้านของภรรยาที่ อ.หนองบัวแดง จ.ชัยภูมิ ในวันเสาร์ที่ 13 เม.ย.56 ซึ่งเปียกปอนตลอดเส้นทางเพราะเป็นรถสองแถว

เช้าวันที่ 14 เม.ย.56 เดินทางไปนมัสการศพหลวงพ่อที่ท่านมรณภาพที่วัดบ้านนาทุ่งใหญ่ อ.หนองบัวแดง จ.ชัยภูมิ ได้ร่วมทอดผ้าป่ากับคณะจากกรุงเทพฯ และร่วมถวายสังฆทาน

ช่วงบ่ายแวะเข้า อ.หนองบัวแดง เพื่อซื้ออาหารมารับประทาน และตอนเย็นได้รับประทานอาหารค่ำ (กินข้าวแลง) กับญาติ ๆ และถือโอกาสนี้รดน้ำดำหัว ก่อนที่เช้าตรู่วันที่ 15 เม.ย.56 เวลา 05.30 น. จะเดินทางด้วยรถโดยสารประจำทางเข้าตัวเมืองชัยภูมิ เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ

รถทัวร์ชัยภูมิ - กรุงเทพฯ เต็มทุกเที่ยวทุกบริษัท แต่ก็ยังดีที่มาถึงที่ บขส.ชัยภูมิ ประมาณ 7 โมงเช้าก่อนใคร และได้ขึ้นรถปรับอากาศ ป.2 ถึงกรุงเทพฯ ประมาณบ่าย 2 โมงกว่า ๆ โดยสวัสดิภาพ ได้พักผ่อนซักเสื้อผ้า 1 วันคือวันที่ 16 เม.ย.56

หวังว่าหลาย ๆ คนคงจะกลับมาถึงกรุงเทพฯ กันแล้ว เพื่อเริ่มต้นทำงานต่อสู้กับชีวิตกันต่อไปตราบที่พวกเรายังมีลมหายใจ

ปีนี้ต้องยอมรับว่าอีสานบ้านเฮาแห้งแล้งกว่าทุกปี ต้นไม้แห้งเหี่ยวเฉา พลอยทำให้จิตใจคนเราเหี่ยวเฉาไปด้วย แม้ว่าน้ำฝนจะยังไม่ตกลงมาตามฤดูกาล แต่น้ำใจของพวกเราก็ยังคงมีให้กันและกันเสมอครับ

จะอีกนาน...เพียงใด...ความไหวหวั่น
จะฝ่าฟัน...สักเพียงใด...ใจอาจเหิม
ความเหนื่อยล้า...ที่ถาโถม...โรมรันเติม
ใจคอยเพื่ม...จะเติมต่อ...ความท้อทน