นอกจากสอนให้ลูกรู้คุณค่าของเงินแล้ว ก็สอนให้ลูกอย่าเป็นหนี้สินเหมือนพ่อ เพราะกว่าจะใช้หมดปาเข้าไปหลายปี ถ้าเริ่มรับราชการแล้วเริ่มเป็นหนี้จะเป็นหนี้ระยะยาว
การสอนลูกอีกวิธีหนึ่งที่ดีกว่าการชี้นิ้วสั่ง คือการทำตัวอย่างให้ลูกดู และมอบหมายงานให้ทำ ให้รู้หน้าที่ของแต่ละคน มีความรับผิดชอบ ลูกชายของผมจะมีหน้าที่กรอกน้ำใส่ตู้เย็น เอาขยะไปทิ้ง และล้างถ้วยชามในบางโอกาส พร้อมกับเก็บสำรับกับข้าวหลังจากที่พวกเรารับประทานอาหารเสร็จ
ตอนเด็ก ๆ ลูกชายของผมจะตามยายและแม่ของเขาเข้าวัดเสมอ ๆ บางปีปิดเทอมใหญ่กลัวลูกเกเรอยู่ในกรุงเทพฯ แม่ก็พูดจาหว่านล้อมให้ไปบวชภาคฤดูร้อนอยู่ที่วัดผาเกิ้ง ที่จังหวัดชัยภูมิ พอใกล้ ๆ เปิดเทอมจึงให้สึกออกมา
ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของเด็กวัยรุ่นที่จะต้องเคี่ยวเข็ญเป็นพิเศษคือช่วง ม.1 - ม.3 ช่วงนี้เด็กจะเสียคนเป็นส่วนมาก ไม่ติดเกม ก็ติดเพื่อน มั่วสุม ฯลฯ เพราะอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็น พ่อแม่จะต้องใช้กฎเหล็กพอสมควร บางทีก็สงสาร แต่ก็ต้องทน ดีกว่าจะสายเกินแก้
ด้วยความที่ผมมีลูกคนเดียว ผมจะหมั่นแอบไปโรงเรียนของลูกตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม โดยที่ลูกชายไม่รู้ ผมรู้จักกับคุณครูหลายคน คุณครูแจ้งให้ผมฟังว่าลูกชายผมจะเป็นคนค่อนข้างเงียบ และขาดความมั่นใจในตัวเอง เอ๊ะ...อาจจะเป็นเพราะพ่อแม่เจ้าระเบียบเกินไปรึเปล่า ?
"จับให้เป็นหัวหน้าชั้นเลยครับครู" ผมแนะคุณครู...ลูกชายผมได้เป็นหัวหน้าชั้นหลายปี
พอขึ้นมัธยม ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ยิ่งขึ้น เพราะโรงเรียนที่เรียนอยู่ค่อนข้างที่จะมีชื่อเสียงทั้งด้านบวกและด้านลบ แต่ด้วยเหตุที่อยู่ใกล้บ้านสะดวกสบายไม่ต้องขึ้นรถเมล์ ก็จะต้องเรียนที่นี่ให้จบ
"จับให้เป็นประธานนักเรียนเลยครับอาจารย์" คือคำชี้แนะของผมที่บอกกับอาจารย์ที่ปรึกษา ตั้งแต่นั้นมาลูกชายของผมก็ติดทำเนียบประธานนักเรียนกับเขาเหมือนกัน...อิอิ
วันหนึ่งลูกชายของผมจะต้องขึ้นกล่าวต่อหน้านักเรียนทั้งหมด เนื่องในโอกาสรับตำแหน่งประธานนักเรียนใหม่ คงจะเหมือนกับการกล่าวสุนทรพจน์อะไรประมาณนั้น... ผมสังเกตเห็นลูกชายของผมมีท่าทางวิตกกังวลมากพอสมควร ผมได้ยินเสียงบ่นพึมพำ ๆ
"พูดอะไรหรือลูก ?" ผมถามด้วยความเป็นห่วง "พรุ่งนี้ผมจะขึ้นพูดต่อหน้านักเรียนทั้งหมดครับพ่อ ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี"
ผมเขียนให้เขาอ่าน และฝึกซักซ้อมบทพูดจนดึกดื่น และให้คิดเสียว่าผู้ที่กำลังฟังเราไม่รู้อะไรเลย เราเป็นผู้อธิบายให้เขาฟัง ให้หายใจเข้าลึก ๆ สูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด หากไม่หายให้นึกเสียว่าผู้ที่มาฟังเป็นหัวหลักหัวตอไม่มีชีวิต....
ก่อนลูกจะไปโรงเรียนในตอนเช้า ผมได้เอาฝ่ามือยกขึ้นกระทบกับฝ่ามือของลูกชายและจับไว้แน่น "พ่อเชื่อว่าลูกต้องทำได้" ผมให้กำลังใจเขา
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ลูกชายมีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส "เป็นไงลูกโอเคไหม ?" ผมถาม ..."สุดยอดเลยพ่อ" ลูกชายยิ้มหน้าระรื่น
พ่อแม่จะต้องเป็นผู้ปกครอง เป็นที่ปรึกษา และเป็นเพื่อนที่ดี คือเทคนิคการสอนลูก การลดอายุมาเป็นเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกับลูก จะทำให้เรารู้ว่าเขาต้องการอะไร และเขากำลังคิดอะไร
ลูกชายของผม แม้จะทำงานแล้วก็ตาม เมื่อมีปัญหามักจะโทรมาหาผมเสมอ ๆ ทุก ๆ เรื่อง ส่วนมากมักจะไม่โทรหาแม่ เพราะในวัยเด็กแม่เขาจะเฮี๊ยบกว่าผมเยอะ ถ้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ ส่วนผมถ้าบอกว่าไม่แล้วมองดูสีหน้าแววตาก็อดใจอ่อนทุกครั้งไป ...ก็เลยเข้าทาง
ทั้งหมดทั้งสิ้นโดยภาพรวมแล้วผมว่าขึ้นอยู่กับตัวของเด็กด้วย พ่อแม่ดีแสนดีลูกติดยาก็มีเยอะแยะมากมาย แล้วแต่เวรแต่กรรม
ฉะนั้นจึงเป็นบุญของพ่อแม่แล้วที่เลี้ยงลูกให้มีการศึกษา มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง และที่สำคัญทำให้เขาเป็นคนดีของสังคม ไม่ต้องเป็นภาระของสังคม ผมถือว่าสุดยอดแล้วครับ...
Bookmarks