กลางเดือนเมษายน อีกครั้งที่
หญิงเดี่ยวกลับไปเยี่ยมบ้าน กลับไปชาร์จแบตเตอรี่ให้กับหัวใจ
ดินแดนที่ราบสูงช่างร้อนเหลือเกินราวกับความร้อนได้เพิ่มขึ้นทุกปี
ทุ่งนาโล่งเตียน มีเพียงตอซังข้าวแห้งกรอบสีน้ำตาลสุดลูกหูลูกตา
วัว ควาย ผอมโซ ยืนเล็มหญ้าอยู่กลางทุ่งบางตัวทนแดดไม่ไหว
ต้องนอนหลบแดดใต้ร่มไม้ที่ใบแห้งเหลืองแต่ยังพอบังเปลวแดดคลายร้อนได้บ้าง
มีเพียงต้นคูณที่ดูเหมือนจะไม่อนาทรร้อนใจกับสภาพอากาศที่แห้งแล้ง
เธอยังออกดอกเหลืองอร่ามบานสะพรั่งท้าทายเปลวแดด
หากคนเรายืนหยัดต่อสู้อุปสรรคได้อย่างสง่างามเหมือนคนคูณคงดีไม่น้อย
กลับบ้านคราวนี้ฉันได้รับเชิญไปงานแต่งงานของลูกสาวเพื่อน
ที่เป็นญาติห่าง ๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะรู้สึกอย่างไร ยินดี หรือสะท้อนใจ
ลูกสาวเพื่อนอายุ 13 ปี เรียนชั้น ม. 1 ฝ่ายชาย 16 ปี เรียนชั้น ม.4
ฉันไม่รู้ว่าเขียนเรื่องนี้แล้วเหมาะสมหรือไม่
ฉันเพียงแต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสังคมบ้านเรา
หรือมันไม่ใช่เรื่องใหม่สมัยปู่ย่า ก็แต่งงานกันตั้งแต่อายุยังน้อย
คู่นี้ไม่ใช่คู่ แรกที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว ยังใช้คำหน้าชื่อเป็นเด็กหญิง เด็กชาย
แต่หากเขาอยู่กันด้วยความรักความเข้าใจอายุคงไม่สำคัญ
ฉันอวยพรให้บ่าวสาวทั้งสองครองรักกันไปจนแก่เฒ่า...
Bookmarks