เบอร์มิวด้า ....แดนอาถรรพ์ ตอนที่ 1

[khonsurin]

เบอร์มิวด้า ....แดนอาถรรพ์ ตอนที่ 1







เหตุการณ์ตัวอย่าง

เที่ยวบิน 19
แมรี่เซเลสเต
ออสตินเอลเลน
ไซคลอปส์ยูเอส
Alston ธีโอโดเสี้ยน
สเปรย์
เดียริ่งคาร์โรลล์ A.
สตาร์ไทเกอร์และสตาเรียล
ดักลาส DC-3
Stratotankers KC-135
อสเอสอพระราชินีมารีนซัลเฟอร์
เอสเอสมารีนมารุ Raifuku
IV Connemara


ติดตามเรื่องราวได้ที่นี่....

บทนำ

สามเหลี่ยมเบอร์มิวดา เป็นที่รู้จักสามเหลี่ยมปีศาจ เป็นภูมิภาคท​​างตะวันตกเฉียงเหนือของมหาสมุทรแอตแลนติก ซึ่งในจำนวนของเครื่องบินและเรือผิวน้ำได้หายไป

บางคนได้อ้างว่าการหายตัวไปของเหล่านี้ตกอยู่เกินขอบเขตของความผิดพลาดของมนุษย์หรือการกระทำของธรรมชาติ

บางส่วนของการหายตัวไปของเหล่านี้ได้ถูกนำมาประกอบกับอาถรรพณ์ระงับกฎหมายของฟิสิกส์หรือกิจกรรมโดยมนุษย์ต่างดาวตามความนิยมวัฒนธรรม

แม้ว่าเอกสารที่สำคัญมีอยู่แสดงให้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากมายที่จะได้รับรายงานไม่ถูกต้องหรือมากเกินไปโดยหลังจากนั้นผู้เขียนและหน่วยงานอย่างเป็นทางการจำนวนมากได้บันทึกไว้เป็นระบุจำนวนและลักษณะของการหายตัวไปจะคล้ายกับพื้นที่อื่น ๆ ของมหาสมุทรมีหลายคนที่ยังคงไม่สามารถอธิบายหรือสืบสวนหาสาเหตุได้


ขอบเขตของสามเหลี่ยมแตกต่างกันไป
- บางคนระบุว่ารูปร่างของมันจะคล้ายกับการสี่เหลี่ยมคางหมู ครอบคลุมช่องแคบฟลอริดา, บาฮามาสและทั้งเกาะแคริบเบียนพื้นที่ทางตะวันออกอะซอเรส;
- บางคนเพิ่มไปจนครอบคลุมอ่าวเม็กซิโก

นั่นก็คือทำให้เข้าใจได้ว่า เขตแดนสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาส่วนใหญ่มีเป็นจุดของที่ไหนสักแห่งบนชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกของรัฐฟลอริดา; ไม่ว่าจะเป็น ซานฮวน, เปอร์โตริโกและกลางมหาสมุทรแอตแลนติกที่เกาะเบอร์มิวดา

ซึ่งพบว่า อัตราการเกิดอุบัติเหตุที่มีความเข้มข้นตามแนวชายแดนภาคใต้รอบบาฮามาส และช่องแคบฟลอริดา

เพราะเป็นบริเวณที่มีการเดินเรือ ข้ามผ่าน มากที่สุด สำหรับพอร์ตในอเมริกา, ยุโรป, และหมู่เกาะแคริบเบียน การล่องเรือสำราญเป็นประจำกลับไปมาระหว่างฟลอริดาและหมู่เกาะ นอกจากนี้ยังเป็นเส้นทางบินอย่างมากสำหรับเครื่องบินพาณิชย์และภาคเอกชนที่มุ่งหน้าไปยังฟลอริดา, แคริบเบียนและอเมริกาใต้ สตรีมของกระแสน้ำในมหาสมุทร เมื่อนผ่านสามเหลี่ย มหลังจากที่ออกจากอ่าวเม็กซิโก; ปัจจุบันของ 5-6 นอต ซึ่งอาจเป็นส่วนหนึ่งในจำนวนของการหายตัวไปของเรือ การเกิดพายุฉับพลันและสามารถทำปรากฏและในฤดูร้อนพายุเฮอริเคนฤดูใบไม้ร่วง ดังนั้น การเดินเรือการจราจรหนาแน่น และสภาพอากาศที่รุนแรง ทำให้มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าเรือ ได้ถูกพายุจมหายไปโดยไร้ร่องรอย

แม้ว่าปัจจุบัน - โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่การสื่อสารโทรคมนาคมที่ดีขึ้น, เรดาร์และเทคโนโลยีดาวเทียมมาถึงในช่วงปลายศตวรรษที่ 20


ซึ่งมีคำอธิบายถึงสาเหตุของเหตุการณ์ธรรมชาติ ในตอนต่อไป


+++++++++++++++



เครดิต
crystalinks.com

[lungyai1123]

ยอดเยี่ยมครับที่มาเป็นพักๆเหนื่อยนักครูก็พักยาว...แต่ก็ขอบคุณแทนพี่น้องบ้านมหานะครับที่ได้อ่านข้อมูลดีๆ

[อ้ายเซียง]

การกล่าวอ้างถึงการหายสาบสูญอย่างผิดปกติในพื้นที่เบอร์มิวดาปรากฏในวันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 1950 ในบทความของแอสโซซิเอด เพลส โดยเอ็ดเวิร์ด ฟาน วินเคิล โจนส์ อีกสองปีต่อมา นิตยสารเฟท ได้ตีพิมพ์ "ความลึกลับที่ประตูหลังของเรา" บทความสั้นโดย จอร์จ แอกซ์. แซนด์ ซึ่งครอบคลุมเครื่องบินและเรือจำนวนมากที่หายสาบสูญไป รวมไปถึงการหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ฝูงบินกองทัพเรือสหรัฐซึ่งประกอบด้วยเครื่องบินทิ้งระเบิดทีบีเอ็ม อแวงเกอร์ห้าลำ ซึ่งอยู่ในระหว่างการฝึกบิน บทความของแซนด์ได้เป็นงานเขียนแรก ๆ ซึ่งทำให้เกิดเป็นแนวคิดอันเป็นที่รู้จักกันดีของพื้นที่สามเหลี่ยมเบอร์มิวดา อันเป็นสถานที่ที่เกิดการหายสาบสูญอย่างหาสาเหตุไม่ได้ การหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ได้ปรากฏในนิตยสารอเมริกันลีเจียน ฉบับประจำเดือนเมษายน ค.ศ. 1962 โดยกล่าวอ้างว่าผู้บังคับฝูงบินได้กล่าวว่า "เรากำลังเข้าสู่เขตน้ำขาว ไม่มีอะไรดูปกติเลย เราไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน น้ำทะเลเป็นสีเขียว ไม่ใช่สีขาว" นอกจากนี้ ยังได้มีการกล่าวอ้างว่าเจ้าหน้าที่คณะกรรมการสืบสวนของกองทัพเรือยังได้ระบุว่าเครื่องบินทั้งหมดได้ "บินสู่ดาวอังคาร" บทความของแซนด์เป็นงานเขียนชิ้นแรกซึ่งเสนอว่ามีปัจจัยเหนือธรรมชาติที่มีผลต่อเหตุการณ์หายสาบสูญของฝูงบิน 19 ในนิตยสารอาร์กอสซี ฉบับประจำเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1964 บทความของวินเซนต์ เอช. แกดดิส "สามเหลี่ยมเบอร์มิวดาร้ายกาจ" ซึ่งโต้แย้งว่าฝูงบิน 19 และการหายสาบสูญไปอื่น ๆ เป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบของเหตุการณ์ประหลาด ๆ ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ ในปีต่อมา แกดดิสได้ขยายบทความของเขาไปเป็นหนังสือ ชื่อว่า อินวิสซิเบิลฮอไรซอนส์ (Invisible Horizons)
ถัดมาในปี ค.ศ. 1969 นายวอลเลซ สเปนเซอร์ ได้เขียนหนังสือว่าด้วยสามเหลี่ยมปริศนานี้โดยเฉพาะออกจำหน่ายในชื่อว่า ลิมโบออฟเดอะลอสต์ (Limbo of the Lost) ถัดจากนั้น ก็มีหนังสือออกจำหน่ายตามมาอีกมากมายเกี่ยวกับความลึกลับของสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา ซึ่งก็มียอดจำหน่ายดีแทบทุกเล่ม ที่มีชื่อเสียงเป็นพิเศษคือบทความที่มีชื่อว่า เดอะเดวิลส์ไทรแองเกิล (The Devil's Triangle) ตีพิมพ์เมื่อ ค.ศ. 1974 ซึ่งเป็นเนื้อหาสำหรับคนที่ชื่นชอบความลึกลับเกี่ยวกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาเป็นอันมาก หนังสือแทบทุกเล่มมุ่งประเด็นไปยังมุมมองที่ว่า เบื้องหลังของการสูญหายนี้เกิดจากเทคโนโลยีของสิ่งทรงภูมิปัญญามากกว่าประเด็นอื่น เช่นมนุษย์ต่างดาวหรือมนุษย์ที่อาศัยอยู่ใต้มหาสมุทรบริเวณนั้น ต่างก็หาหลักฐานและทฤษฎีมาถกเถียงกัน และบริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวดามีอาณาบริเวณที่กว้างมาก ตั้งแต่ ฟลอริด้า-เปอร์โตริโก-เกาะเบอร์มิวดา กินพื้นที่ประมาณ 4.4 แสนตารางไมล์ เพราะฉะนั้นการค้นหาเพื่อพิสูจน์ในสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาจึงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็มีองค์กรของรัฐและเอกชนต่างให้ความสนใจในการสำรวจ โดยหวังว่าจะเจอหลักฐานอะไรก็ตามที่นำมาใช้ไขปริศนาของดินแดนบริเวณนี้ได้
จนกระทั่งต่อมาในปี พ.ศ. 2553 โจเซฟ โมนาแกน ได้เสนอว่า สาเหตุที่เรือจมและเครื่องบินตก เกิดจากแก๊สมีเทนที่ก่อตัวขึ้น โดยแก๊สดังกล่าวอยู่ใต้ท้องทะเลในบริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา โดยเมื่อแก๊สเหล่านี้ขึ้นสู่พื้นผิว มันจะทะยานสู่อากาศ และขยายตัวเป็นวงกว้างและก่อตัวเป็นฟองแก๊สขนาดใหญ่ เมื่อเรือลำใดผ่านเข้าไปในบริเวณนั้น ก็จะเข้าไปสู่ฟองแก๊สมีเทนขนาดยักษ์ จนทำให้เรือเหล่านี้สูญเสียการควบคุม และจมลงในที่สุด

[khonsurin]

ขอบคุณมากนะคะ อ้ายเซียง ที่ทำให้กระทู้นี้สมบูรณ์แบบค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับการเยี่ยมเยียนค่ะ