ยามนอนแม้กิ่งคอนไร้คู่กาย
เหงาหงอยและเดียวดายขาดคู่
จงทนมั่นหมั่นเจียมใจให้รู้
ความหดหู่คงคลายหาย...แน่นอน
ยามนอนแม้กิ่งคอนไร้คู่กาย
เหงาหงอยและเดียวดายขาดคู่
จงทนมั่นหมั่นเจียมใจให้รู้
ความหดหู่คงคลายหาย...แน่นอน
เหนื่อยล้า.....แรมร้าง..ใช้ปีกบางพัดวีหัวใจ
คงพอสิได้...ให้หัวใจฮึกเหิมอีกเถื่อ
...หยิบเสื้อยึตัวดเก่า..เอามารอท่าปาดหงื่อ
กำลังใจก็คงพอเหลือ...เอามือปาดเหงือยืนยิ้มคนเดียว...
เหนื่อยหล้าบ่อถอย...สิคอยสู้ไป
หากว่าเหนื่อยครั้งใด รอยยิ้มใสๆของเจ้าแน่นเหนียว
ก้าวลุกขึ้นเดินเผชิญ..ไม่เหนื่อยเลยเชียว
หรือว่าเพราะเธอคนเดียว...ที่ใจข้องเกี่ยว..แล้วมีกำลัง....ใจ...
เจ้าโผผิน บินโบยไป ที่ไหนเล่า
มิเห็นเจ้า หวนคืนกลับ สู่อีสาน
ป่านนี้ยุ่ง ตรากตรำ มุ่งทำงาน
หวังทางบ้าน สุขสบาย ทั้งกายใจ
เหนื่อยหรือเปล่า งานหนักมั๊ย ใคร่อยากถาม
ทุกข์สุขตาม ถามถึงเจ้า เหนื่อยบ้างไหม
พักบ้างนะ... โหมงานหนัก จงพักกาย
ส่งแรงใจ จากมิตรแท้ สู่ใจเธอ
........ฝากกำลังใจให้อ้ายหมาน้อย และเสี่ยวรวงข้าว.....บ่เห็นหน้าหลายมื้อ....จั่งได๋กะคิดถึงและเป็นห่วงเสมอเด้อค่ะ........
:heart:~?*??*?~*... คื อ วั น ห นึ่ ง ที่ หั ว ใ จ....
................จ ะ ห อ บ รั ก ไ ป ซ บ อุ่ น ไ อ ดิ น... .....* ~?*??*?~:heart:
ขอบคุณไออุ่น...พอมีแรงใจทุน
สนับสนุนหัวใจเสมอ
แม้กายจะเหนื่อยหายเมื่อยเพราะกำลังใจเธอ..
ยื่นมาฝากล้นเอ่อ..ยัง ยิ้มเสมอ...และยังสู้..ต่อไป..
โผผิน...บินจรจากมาไกล
ฝันใฝ่...ไร้หาอาหาร
เหนื่อยหน่าย....เหงาๆ...พอประมาณ
จากบ้าน...มาไกลเดียวดาย...
จะจรจากฝากรังคอนเคยนอนหนุน
ขอไออุ่น...เพื่อปีกกายขยายบ้าง
แม้จรไกล...คงไม่ไร้สิ้นแรมทาง
จะถากถาง.....หาทางย้อนเพื่อเยียมเยือน
โบกโบยบิน....อีกครั้ง.....ยังหวังอยู่
มีแรงสู้บินไกลในไพรเถื่อน
ภัยข้างหน้า..จะระวังมิลืมเลือน
มีกราดเกลื่อน...กางปีกร่อนถลาเพลิน...
นกน้อยเอย....ค่ำแล้ว....เจ้าจะนอนไหน...
ทิ้งรังมาไกล...หัวใจฝันไฝ่...สุดหวัง
แม้เหนื่อยหล้า.ศรัทธาไม่สิ้นพลัง
จะบินสูงดั่งใจปราถนา
ท้าลมโบยโบก.......
ใจคงไร้โศก....โบกโบยลมพา
....ใจเอ๋ยเจ้าอย่าอ่อนหล้า..
เหนื่อยสักครั้งครา...ไม่ถึงชีพพัง......สลาย
เมื่อยามกายเหนื่อย
พักให้หายเมื่อย....ให้ใจบาย
....แล้วบินต่อ..สัญจรท้าทาย
...ขอเพียงข้างกาย..มีกำลังใจ....ให้ฉัน...
Bookmarks