การได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนของเอื้อยพวงพะยอมแต่ละครั้งมีความสุข สงบใจอย่างบอกไม่ถูก
ชีวิตที่ดิิ้นรนต่อสู้เพื่อการศึกษาของลูก ให้ลูกได้มีโอกาสเลือกวิชาชีพตามความถนัดและความสนใจของลูกๆ เอื้อยไม่เคยบังคับว่าลูกจะอยากเรียนอะไรหรืออยากเป็นอะไร
เพราะพ่อแม่เอื้อยก็บ่เคยบังคับลูกๆเหมือนกัน
แม่ย่าและญาติพี่น้องทางสามีพากันถามว่าทำไมไม่ชวนสามีกลับเมืองไทยเสียที ลูกก็โตๆดูแลตัวเองได้แล้ว น้องพิมก็ไปได้ดีในระดับหนึ่ง น้องฝนก็เรียนชั้นมัธยมปลายแล้ว เอื้อยและสามีสามารถขอกลับเข้ารับราชการได้อีก
เอื้อยตอบว่าตัวเองนั้นอยากกลับไปมากๆแต่สามีไม่อยากกลับเพราะห่วงลูกๆ เพินบ่ยึดติดในยศฐาบรรดาศักดิ์(คล้ายๆที่น้องพล พระยาแลได้พูดในกระทู้ปัจจัยสี่ของหนุ่มลาวสาวขะแมร์) เพินขอให้เอื้อยเกษียณก่อนแล้วค่อยกลับพร้อมกัน เอื้อยถามสามีว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันเขาเป็น พ.ต.ท เป็นรองผู้กำกับแล้วนะ ถ้ากลับไปพ่อก็จะได้เป็นปลัดอ.บ.ต เหมือนเดิมนะพ่อ
สามีบอกว่า ยินดีกับเพื่อนด้วยแต่จะดีใจและภูมิใจมากกว่าถ้าลูกได้เป็นแพทย์ทั้งสองคน
สามารถนำความรู้จากระดับสากลมาช่วยรักษาคนป่วย ชาวนา ชาวไร่บ้านเฮา ไม่ได้ส่งให้ลูกเรียนเพื่อความโก้เก๋แต่อย่างใด ลูกเป็นผู้หญิงมีภัยอันตรายรอบด้าน เราต้องอยู่ดูแลให้กำลังใจลูกให้ตลอดรอดฝั่ง ตัวพ่อเองไม่ได้ดิบได้ดีก็บ่เป็นหยังดอกแม่เอ้ย.......
แปลงผักของแม่ มีผักอีตู่ มะละกอ พริก ฟักทอง
มะยมกำลังออกลูกดก เอื้อยเด็ดไปจิ้มกับเกลือผสมน้ำตาลและพริกป่นจ้า
ทับทิมออกผล 3-4 ลูก
มะเขือพวงมีพอให้เด็ดกินจ้า
กอไผ่ และต้นบอระเพ็ดจ้า
ต้นกล้วย ต้นมะพร้าว ขนุน มะม่วง ในสวนจ้า
มะละกอกำลังออกผลจ้า
มุมพักผ่อนนอนดูทีวี ฟังเพลงจ้า
มุมรับแขกจ้า
อ้างข้อความนี้
Bookmarks