บ้านเราแสนสุขใจ (8)

[khonsurin]

บ้านเราแสนสุขใจ (8)

มุมมองที่เปลี่ยนไป...ความสุขใจตามมา

หน้าแล้ง หมู่บ้านเราเมืองสุรินทร์ น้ำเริ่มแห้ง น้ำประปาต้องจ่ายเป็นเวลา บางทีสามวันไม่มา เวลาน้ำประปาไหลประมาณเที่ยงคืนถึงตีห้า เพราะเป็นช่วงเวลาที่คนไม่ค่อยใช้น้ำแล้วตอนนี้เพราะเป็นเวลานอนที่แสนสบาย


แต่เราต้องลุกขึ้นมารองน้ำประปา เพราะถ้าไม่รองตอนนี้เช้าขึ้นมาก็ไม่มีน้ำไว้ใช้แล้ว ลำบากมาก เลยเดินบ่นไปบ่นมา


บ่นมากเข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยมานั่งคิดว่า เอ...เมื่อก่อนพากันไปอยู่ที่นา ก็ไม่มีน้ำประปาใช้นี่หว่า... แล้วทำไมอยู่ได้ล่ะ มาคราวนี้ทำดัดจริต อยู่ไม่ได้ขึ้นมาเชียว


มีน้ำประปาใช้ก็ดีแล้ว...ถ้าต้องไปหาบเอง ตอนนี้จะหาบไหวหรือเปล่ายังไม่รู้เลย หรือบ่ามันบางแล้วนะคะ...



เลยทำให้เราได้นึกถึงภาพอย่างหนึ่งขึ้นมา.....


ที่เถียงนาเราเมื่อก่อนไม่มีไฟฟ้า ใช้ตะเกียง ไม่มีน้ำประปาใช้

ต้องไปตักน้ำที่บ่อน้ำ หาบขึ้นมาใส่โอ่งใว้ใช้ ส่วนอาบน้ำ ก็ไปอาบที่บ่อน้ำ ตกตอนเย็นหอบครุน้ำ สบู่ ไปแนบๆ แล้วลงไปที่บ่อน้ำ

ตักน้ำขึ้นมา ใส่กะละมัง อาบอยู่นั่นแหละ มีความสุขจังเลย....สวรรค์แห่งความสุขเลย....
แถมข้างทางที่ลงมาบ่อ ดอกไม้ไสวเลย สวยมาก...


ปากก็ร้องเพลงไป ตักน้ำอาบไป โลกนี้สวยงามมาก....เพลงอะไรไม่รู้ขอให้ได้ตะโกนร้อง

ความสุขบอกไม่ถูก บางทีที่บ่อน้ำ ก็เป็นแหล่งสร้างความอบอุ่นของครอบครัว พ่อ แม่ และลูกๆๆได้



วันหนึ่งไปช่วยแม่หาบน้ำ

แม่หาบน้ำกับปี๊บ ส่วนเราหาบน้ำกับครุน้อยเบอร 15 ยึดไว้อย่างภาคภูมิใจ ไม่ให้ใครใช้เลย เพราะอ้อนให้พ่อซื้อมาให้


แม่หาบปี๊บ แต่ปี๊บมีรูรั่ว น้ำหยดลงมา กว่าจะไปถึงเถียงนา น้ำปี๊บที่รั่วนั้นก็เกือบหมดไปครึ่งปี๊บแล้วละ ส่วนเราก็หาบแบบฟ้อนระบำไป แบบเอวอ่อนไปอ่อนมา วางแล้ววางอีก เพราะเจ็บบ่า อิอิมองดูแม่ ทำไมแม่หาบน้ำสบายไปเลย


นานเข้า เราเลยอดใจไม่ไหว ถามแม่ว่า "แม่ทำไมแม่ไม่เปลี่ยนปี๊บใหม่คะ น้ำมันรั่ว ตักมาแล้วไม่เต็มโอ่่งง่ายเลยจ้า" เราก็สงสารแม่มากเลย เพราะต้องตักน้ำหลายเที่ยวกว่าจะเต็มโอ่ง ส่วนพ่อก็อยู่ที่ท้องนา ทั้งแดดทั้งเหนื่อย ...

คิดถึงอ้าว คิดถึงภาพเดิมๆ ตอนเด็กแล้วอยากน้ำตาไหล ภาพความสุข...


จำได้ว่า แม่หันมาถามเราว่า ...
"นี่เล็ก ทางเดินเล็กเห็นอะไรบ้าง"

"ไม่เห็นอะไรนี่คะแม่ นอกจากดอกไม้ ไม่รู้มาจากไหน ออกดอกสวยเต็มทางเลยค่ะแม่"

แม่มองเรา เอามือลูบหัว

"เล็กรู้ไหม แม่เห็นน้ำรั่วจากปิ๊บที่หาบ แม่ก็เลยไปเอาเม็ดพันธ์ไม้ป่า แถวนี้นั่นแหละมาโรยเป็นทาง ตามที่น้ำปิ๊บหยด"

"ว้าว แม่จ๋า แม่คิดได้ไงนี่ ยกมือให้เลยค่ะแม่"

"แล้วรู้ไหม ถ้าแม่เปลี่ยนปิีบใบใหม่ จะมีดอกไม้แสนสวยให้เราได้ชื่นชม อีกไหม"


เราได้แต่ยิ้มให้ดอกไม้...

เวลาไปหาบน้ำด้วยครุใบน้อย
บางทีเราก็แอบหยดน้ำลงไปให้มันด้วย

"เจ้าดอกไม้แสนงาม ข้ารดน้ำให้เจ้าแล้วนะ"

โลกที่แสนสดใจ โลกที่แสนบริสุทธิ์ บางทีมุมมองที่เปลี่ยนไป นิดเดียวในความคิด โลกก็เพื่อสีสันและสวยงามได้อย่างยอดเยี่ยมเลย



เมื่อเราโตขึ้น ถึงตอนนี้ หันกลับไปคิดเวลาที่น้ำประปาไม่ไหล แล้วต้องเสียเวลารองน้ำนิดหน่อย
เราคงไม่รำคาญแล้วละ


มุมมองที่เป็นบวก ทุกเส้นทางทุกความคิด
ก็สร้างสรรค์สิ่งที่งดงามให้กับโลก ให้กับความคิดดีๆ
และให้ความคิดใหม่ๆ สะท้อนออกมาได้อย่างงดงาม
เหมือนเราให้โอกาสแก่โลก ให้โอกาสแก่ความคิดมุมบวกได้สวยงาม

ภายใต้กฎเกณฑ์ ของโลกใบนี้
ไม่มีอะไรที่ หยุดยั้งโลกได้
หยุดคิด และเดินไป
สิ่งร้ายร้าย ผ่านมาก็ผ่านไป


มองโลกนี้ ในมุมที่แสนสะอาด
ทำใจให้ผุดผาด และผ่องใส
ความรักโลก จะเปลี่ยนไป
สิ่งภัยร้าย จะเคลื่อนคล้อย....ลอยหายไป

[เปี๊ยกครับ]

ขอบคุณครับคุณครูเล็ก ที่มารื้อฟื้นความทรงจำในอดีต กะเคยไปตักน้ำหาบกะคุ (ถังน้ำ) บ่อบาดาลที่วัด ต้องไปรอถ้าไปสายก็รอนานคนเยอะ ส่วนน้ำดื่มต้องเดินไปอีกไกลเป็นกิโลต้องไปตั้งแต่ต่สามตีสี่ไปสายน้ำจะหมดต้องรอ จากนั้นก็พัฒนามาเป็นรถเข็นใส่ถังพลาสติก เปรียบเทียบกับยุคนี้สมัยนี้ต่างกันลิบลับ โลกสมัยก่อนนี้มันสวยงามและสดใสกว่าทุกวันนี้มากเลยครับ

[suny]

ขอบคุณครูเล็กที่นำเรื่องราวในอดีตมาเล่าให้ฟัง.....ทำให้ผมนึกย้อนกลับไปถึงอดีตที่ผ่านมา แล้วนั่งยิ้มกับตนเอง ซึ่งเหตูการณ์ที่ผ่านมายังแจ่มชัดอยู่ในห้วงความจำ เหมือนพึ่งผ่านมาเมื่อไม่นาน ต้องขอบคุณความลำบากที่ผ่านมา สอนให้เรารู้จักความอดทนไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค...

[คุณฉุยเลย]

หนุ่มสาวรุ่นน้ารุ่นพี่แถวบ้านผมได้แต่งงานกันย้อนว่าไปท่าน้ำส่างนี่แล่ว กว่าสิได้น้ำเต็มถังเต็มรถ กะจีบกันไป เว้ากันไป ผู้บ่าวกะไปซ่อยผู้กาวเข็นรถน้ำ
ผมคิดเพี้ยนๆของผมนะ อยากให้กลับไปแบบเก่าอยู่ครับ บ่มีไฟฟ้า บ่มีน้ำปะปา ขอให้มีห้วยหนองคลองบึงที่สะอาดกะพอ จุดตะเกียงน้ำมันก๊าด คือแต่กี้ ว่าซั่น แต่คนในเมืองคือสิใช้ชีวิตลำบากแน่นอนครับ