สายลม แสงแดด ที่แผดเผา
กับน้ำตาไหลรินหยดย้อยที่คอยเฝ้า
หัวใจอันหม่นหมองที่ตรมตรอม
ความเจ็บช้ำกับเจ็บปวดร้าวระบม
สุดแสนระกำกับความตอกย้ำที่เย็นชา
เมื่อรักแรมลา
เมื่อก้าวเข้ามาย่อมออกไป
ปล่อยใจให้เหงาหงอยเผฝ้าคอยการกลับมา
แม้กาลเวลาไม่หวนคืน......
บ่าวอ้นคนโก้...... 8)....
อ้างข้อความนี้
Bookmarks