ทุ่งกุลา...ในวันฟ้าหม่น...ของคนเหงา
ทุ่งกุลา...ในวันฟ้าหม่น...ของคนเหงา
ทุ่งกุลา ยามฟ้าเหงา
ใจคนเศร้า ร่ำไห้ใจถวิล
ต้นข้าวเขียว ให้สะท้านในระริน
เปลี่ยวเหงาริน รดหลั่งในหัวใจ
เฝ้าคอยอ้าย กลับคืนท้องทุ่ง
อ้ายคงยุ่ง ลืมรัก ฤ ไฉน
คนทุ่งทอง ยังคิดถึงดังหัวใจ
อยากให้อ้าย คืนมาฟ้าทุ่งคอย
ยามฟ้าหม่น คิดถึงคนที่ไกลห่าง
จะอ้างว้าง เหมือนคนทุ่งที่เหงาหงอย
ฟ้าทุ่งหม่น คนเศร้าคือคนคอย
รักร้าวพลอย ครวญหาอ้าย...กลับทุ่งทอง
มองฟ้าหม่น คนยิ่งเหงา
เหมือนคนเศร้า คอยอ้ายยามฟ้าร้อง
น้ำใจของคน ท้องทุ่งทอง
คอยมองจ้อง หนทางรอ...อ้ายคืนใจ
ทุ่งกุลา ยามฟ้าเหงา
ใจคนเศร้า คอยรักของอ้าย
คืนสู่ทุ่งกุลา ยามฟ้าพราย
ไล่ความเหงากลับกลาย เป็นฟ้างาม
Bookmarks