นักพันธุศาสตร์แห่งสวนบุปผา
พริ้วปีกร่อนเริงร่าดูดดื่มสรรพเกสร
ดอกเบ่งบานชูช่อรอคอยพันธุกร
เช้าสดใสตะวันอ่อนมิร้อนแรง
เรียวงวง ปากแห่งผีเสื้อ
เอื้อละอองเรณูร่วมฝากแฝง
ธรรมชาติบรรเลง เพลง แสดง
ปันแปลงสีสันมวลมาลา
เพื่อแต้มสีปีกสวย
พร้อมด้วยดอกเติบบานงามสง่า
เกื้อหนุนร่วมสรรค์สร้างชีวา
เปิดยิ้มให้เปื้อนหน้าผู้คน
ก่อนสลายร่างซากซับดับดิ้น
ภาระสิ้นสุดหลุดพ้น
กำนัลโลกตะลึงดล
ยลผลงานผีเสื้อเผื่อแผ่นดิน
*******************************
ด้วยจิตคารวะ
********************************
โลกกับชีวิต.........
ชีวิตเราเกิดดับอยู่กับโลก
สุขกับโศกทิ่งไว้ให้เบื่องหลัง
ห้ามโลกหมุนห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง
คิดยับยั้งชีพอย่างไรก็ไม่คง
ชีวิตหนึ่งตรึงแน่มกับแกนโลก
สุขหรือโศกต่อสู้มิรู้สิ้น
เหมือนเรือน้อยลอยในวารินจะพังภิณฑ์เมื่อไรก็ไม่รู้
โลกกับชีวิต...........
ถ้าจะคิดตรงตรงก็คงได้
โลกคือทะเลเวิ้งว้างที่กว้างใกล
ชีวิตคือเรือน้อยใหญ่ในทะเล
อันภุมร์พันธุ์ นั้นล้วน หลากหลายสี
ต่างวจี มากมาย พร่างพรายพรอด
เฝ้าเคล้าหา มวลบุปผา ไต่ตอมตอด
ดอมดมหยอด สอดนําหวาน จนซ่านทรวง
ดวงดอกแล้ว ช่อดอกเล่า เฝ้าโลมริน
เป็นอาจิณ คล้ายทุกสิ่ง ล้วนพึ่งพ่วง
สัจธรรม ล้วนเป็นคู่ ในทั้งปวง
เข้าใจท่วง ทำนองแท้ แก่ใจตน
ผีเสื้อน้อยกลอยใจใสเริงรื่น
ถวิลคืนเด็ดดมชมผกา
ด้วยระเริ่งกลิ่นประทินที่โชยมา
หากหวลหาพฤกษาพงแล้วหลงไพร
โอ้มวลหมู่เกษามาลาหอม
อยากเด็ดดอมดมกลิ่นถิ่นหลงใหล
หอมอบอวลชวนผีเสื้อหลงทางไกล
แล้วหอบใจหลงเกษรอาวรณ์ตรม
นั้นสีแดงแซงเติมแต่งแต้มฝัน
อะไรกันยวนหยอกดอกสีส้ม
แล้วสีขาวเกษรวอนหว่านพรม
ให้ชื่นชมดมดอมหอมอำไพ
สุขหลงกลิ่นประทินเนาเร้าอวนสร้าง
ใบปีกบางพาร่างร่างร่อนดูอ่อนไหว
โอ้สุขแท้ได้ชมทิวพฤกพงไพร
พริ้วไสวเป็นสง่าน่าภิรมย์
รักเจ้าแท้กลิ่นมาลาและเกษร
อยากออดอ้อนมัดจำใจชื่นสม
เพริดพริ้งใจในกลิ่นสีเชยชม
ขอเด็ดดมชมกลิ่นประทินจริง..............โดย หมาน้อย
ภุมรี วินว่อน ออ้นมาลา
กลางพฤษา น่ายล บนกลิ่นหอม
ผลิดอกไหว บันดาลใจ ให้ดมดอม
ส่งกลิ่นหอม พร้อมใจยล บนมาลา
เพียงผีเสื้อ ตัวน้อย ค่อยบินวน
เที่ยวตรวจค้น ดอกไหม่ คอยไผ่หา
เพื่อแพร่พันธ์ ปันเกศร ก่อนโรยรา
สร้างพฤษา ขยายพันธ์ กันต่อไป
สุดยอดเลยครับ เพราะมากๆ
คงแค่พันธุ์ ภุมรีน แค่วินว่อน
ดมเกษร ว่อนบินไป ไกลกลายกลิ่น
หลงชั่ววูบ ลมลูบไล้ เป็นอาจิณ
โลมลิ้มกลิ่น สิ้นให้หวล ครวญจากจร
ได้เริงรมย์ พรมพริ้วพรวน ดวลดมสิ้น
ดอกไม้กลิ่น หวลหอม ภมรเคล้า
ชวนเชยกรุ่น ยี่สุ่นเจ้า เคล้าเครงครวญ
เกรงพี่หวล ครวญเครงถิ่น สิ้นรักจาง
จากตัวหนอนกลมน้อยค่อยทอถัก เฝ้าฟูมฝักเติบใหญ่ไซร้เกสร
เจ้าผีเสื้อปีกสวยด้วยภมร เคล้าดมดอมหอมดอกมลุลี
ดั่งวจีนี้เปรียบราตรีสวย เจ้ามอดม้วยเคล้ารำพึงถึงพฤกษา
พอหมดกลิ่นเจ้าก็สิ้นซึ่งราคา เปลี่ยนหน้าตาหาดอกใหม่ไว้เชยชม.......
สงบเงียบเยียบเย็นมิเห็นใคร
อยู่กลางใจที่ราบเรียบเปรียบเวหา
มีเพียงลมที่โหมพัดให้จิตพา
อ่อนแรงราโรยลงเพียงผู้เดียว
โลกของฉันมีเพียงเหงารุมเร้าจิต
ยากพิชิตความเหงาลงโดยมิเหลียว
อยู่กันมาจนแทรกซึมเป็นหนึ่งเดียว
คล้ายพันเกี่ยวแนบไว้โดยชะตา
จนกระทั่งวันนี้มาพบเธอ
ใจละเมอฝันถึงใคร่หวลหา
เฉกน้ำแข็งเจอตะวันให้นำพา
ละลายท่าแปรเปลี่ยนไปเป็นเพียงลม
อบอุ่นนักเรียกว่ารักจะได้ไหม
ไม่แน่ใจว่าเธอนั้นอยากอุ้มสม
กลัวเพียงว่าเวลาผ่านตะวันลม
เพิ่มเสียงขรมแห่งน้ำตาแช่แข็งใจ
กฎการส่งข้อความ
อ้างข้อความนี้
