กาลครั้งหนึ่งมีลูกศิษย์กับหลวงตา อาศัยอยู่วัดแห่งหนึ่ง วันหนึ่งมีชาวนามานิมนต์ให้ไปสวดมนต์ฉันเช้าที่บ้าน แต่บ้านกับวัดนั้นไกลกันมาก หลวงตากลัวตื่นไม่ทันเพราะจะตื่นตั้งแต่ดาวประกายขึ้นแล้วจึงจะได้ไปถึงพอดี จึงให้ลูกศิษย์คอยนั่งดูดาวประกายถ้าดาวประกายขึ้นก็ให้ปลุก

ฝ่ายลูกศิษย์นั่งดูดาวอยู่นานดาวประกายก็ยังไม่ขึ้น เกิดง่วงนอนจึงนึกอุบายออกได้จึงไปเอาตะเกียงอีด้า ซึ่งเรียกว่าตะเกียงเจ้าพายุในปัจจุบัน มาจุดแขวนบนยอดไม้แทนดาวประกายขึ้น ก็ไปปลุกหลวงตาว่าดาวขึ้นแล้ว หลวงตาตื่นขึ้นมาเห็นตะเกียงคิดว่าดาวประกายขึ้นจริงๆ ตกใจรีบห่มผ้าจีวรแล้วรีบเดินทาง ให้ลูกศิษย์อยู่เฝ้าวัด แต่ไปถึงบ้านงานก็ยังไม่แจ้ง เงียบหมด คนยังไม่ตื่น จะกลับวันก็ขี้เกียจเดินและกลัวจะกลับมางานไม่ทันอีกด้วย จึงเข้าไปแอบอยู่ไต้ร้านฟัก รอให้สว่าง แต่บังเอิญตอนใกล้แจ้งสลัวๆ แม่ครัวก็มาเด็ดฟัก ก็ลองดีดดู แต่ไปดีดเอาหัวหลวงตา คิดว่าลูกฟักลูกนี้น่ากิน ก็จะเด็ด หลวงตาเห็นไม่ได้การ จึงรีบพรวดพราดออกมาจากร้านฟัก ตระโกนว่า อย่า หัวอาตมาเอง

จบแล้ว ขำหน่อย.... ลูกศิษย์กับหลวงตา ลูกศิษย์กับหลวงตา ลูกศิษย์กับหลวงตา