"วันแรกของวันที่เหลือ"

[nuzing]

ปรัชญาเต๋าบอกว่า:"คนเราไม่เคยนึกถึงเท้าเมื่อรองเท้าไม่กัด"

คนเราไม่เคยนึกถึงของดีที่ตนมีอยู่ จนเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว
ไม่เห็นคุณค่าของสองแขน จนกระทั่งมันอยู่ในเฝือก
ไม่เห็นคุณค่าของงาน(ที่เราว่า แย่ๆ) จนกระทั่งตกงาน
ไม่เห็นคุณค่าของคนรัก(ที่เราว่าไม่เพอร์เฟ็กท์) จนกระทั่งเธอหรือเขาไปแต่งงานกับคนอื่น
ไม่เคยเห็นคุณค่าของพ่อแม่ (ที่เราว่าขี้บ่น) จนกระทั่งไปงานศพของท่าน

สิ่งที่คนจำนวนมากเลือกทำคือ บ่นว่าตัวเองไม่มีความสุข ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่รวย
ไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้นสิ่งนี้ และเอ่ยประโยคยอดฮิตว่า "มันไม่แฟร์เลย"

บางครั้งที่เรารู้สึกว่า โลกไม่มีความยุติธรรม
ก่อนที่เราจะบ่น ลองมองดูตัวเราเองดีดี เราจะพบว่า เรามีอะไร ดีๆ หลายๆ อย่างที่คนอื่นไม่มี
เราสามารถทำ หนึ่งวันเดียวกันของเรา ให้มีความหมายได้
ก็ต่อเมื่อเราเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามี และใช้วันนี้ วันแรกของวันที่เหลืออย่างคุ้มค่าที่สุด เพราะวันแรกของชีวิตที่เหลือนี้ช่างสั้นเหลือเกิน
เพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี "วันแรกของวันที่เหลือ" อยู่อีกซักกี่วัน

(( ดีหรือบ่กะขอขอบคุณหลายที่สละเวลาอ่านจ๊ะ ))

[บ่าวพรรณานิคม]

จักสิเหลือชีวิตยูอีกจักวินาทีน้อ...คนเฮานี่แหม...บ่ทันได้เฮ็ดหยังที่มันดีดีก่อนสิสูญเสียมันไปกะฟ่าวเฮ็ดซะเด้อครับ..(อ่านเตียนสติได้ดีคักครับคุณยายหนู)..1 แต้มเด้อครับ

[ไก่น้อย]

...แต่ก่อนกะบ่คิหยังหลายดอกกับวันเวลาที่ยังมีลมหายใจยุ แต่นับตั้งแต่เสียอ้ายอันเป็นที่รักไปแล้ว จั่งค่อยรู้ว่าเวลาที่เคยเฮาอยู่นำกัน เห็นหน้ากัน เว่ากันได่ อยากเฮดอยากเว่าอิหยังให้คนที่เฮาฮักมีความสุข สบายใจ กะเฮดโลดเด้อคะ อย่าถ่ามื้ออื่น เพราะมื้ออื่นจักมาฮอดเฮาหรือบ่ ....

[sompoi]

อือๆๆ เห็นด้วยกับน้องไก่น้อยเป็นอย่างยิ่ง ละกะขอบคุณยายหนูผุโพสนำค่ะ หนึ่งจุ้บ.นับว่าเป็นข้อความดีๆสามารถฉุดใจให้ได้คึดเรื่องดีๆอิกหลายอย่างเลยค่ะ..

[โป้ยก่าย]

วันนี้คงจะไม่สายไปน้ะที่จะ นำหลักปรัชญานี้ไปพินิจพิจารณาประพฤติปฏิบติในวลาอันน้อยนิดที่เหลืออยู่

[บ่าวโจ่โล่]

กับวันนี้ และที่เหลือ เพื่อเธอนะ
เธอคงจะ เป็นที่รัก ให้เสมอ
เพราะวันนี้ และต่อไป มอบให้เธอ
อยากขอบคุณ ที่ได้เจอ เธอคนดี

เพราะเธอคือ ลมหายใจ ในชีวิต
เธอคือมิตร ของหัวใจ ในวันนี้
และเธอคือ กำลังใจ ที่ดีดี
จากวันนี้ และที่เหลือ ทำเพื่อเธอ

[โม้จัง]

จะวันไหนก้อมีใจให้เธอเสมอ
ไม่เคยเผลอสืมเธอไปในใจนี้
ความห่วงใยขอมอบให้ใจภักดี
กลอนกวีมีมาฝากหลากลีลา

กำลังใจขอมอบให้ใจคนแพ้
ขอดูแลช่วยแก้ไขในปัญหา
ขอเคียงคู่อยู่เคียงใกล้ได้สัญญา
วันเวลาที่เหลือขอเป็นเรือพาเจ้าไป

[สายธารแห่งกาลเวลา]

กำลังใจรับมอบจากใจด้วยไมตรี
สัญญานี้รักมีต่อกันทุกวันไป
แม้กายห่างแต่ใจบินถิ่นแดนไกล
รักห่วงใยเฝ้าคิดถึงรักสองเรา

ฝากสายลมพรมพลิ้วกระซิบบอก
ฝากสายหมอกแทนคำพร่ำถึงเขา
ฝากดาราแทนตัวฉันนั้นเป็นเงา
ฝากจันทร์เจ้าแทนจิตที่คิดห่วง.... ห่วงใยนะคนดี....

[โม้จัง]

รักวันแรกของวันที่เหลือ
จะเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ดูแลรัก
จะใส่ใจในรักให้ประจักษ์
จะเป็นหลักให้เธอพิงอิงกายา

จะถนอมพร้อมอยู่ดูแลรัก
จะฟูมฟักรักเธอผู้เลอค่า
จะห่วงใยเติมใจให้ชีวา
จะรักษาสัญญารักสลักใจ

[ตะวันนา]

....พรุ่งนี้..........ฉันไม่รู้ว่าลืมตาแล้วจะได้เจอเธอหรือไม่
....พรุ่งนี้..........ฉันไม่รู้ว่าจะยังมีลมหายใจไว้คิดถึงเธอหรือเปล่า
....พรุ่งนี้.........ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง
....ฉันรู้แต่ว่า....วันนี้......จะขอรักเธอ.....รักเธอ.....รักเธอ...รักเธอที่เป็นเธอ และรักเธอที่เธอเป็น.....


.......เพราะฉะนั้น วันแรกของวันที่เหลือ คือวันนี้...ที่ได้รักเธอ........โอ้ววว...ฉึ้งแท้......