..คืนรำพันกับฝันสลาย

[สาวชุมแพ]

ระรินร่วงโปรยหยาดไม่ขาดสาย
หยดน้ำพรายกระทบแสงแรงจันทร์เจ้า
ระรินร่ำน้ำตามาพร่างพราว
ระริกร้าวหนาวสั่นฝันระทม

ลมรินร่ำฝร่วงพราวหนาวน้ำค้าง
ลมรักร้างหวลไห้ใจขื่นขม
ลมลวงหลอกฉันอยู่ใยโอ้ใจลม
วอนผสมความหวานบ้างอย่าลางเลือน

มองเวิ้งฟ้าวะวิบไหวหัวใจร้าว
ฝันเหน็บหนาวห่างไกลใจโดนเฉือน
มีรอยแผลเจ็บช้ำคอยย้ำเตือน
ดั่งกับเดือนขาดดาวแสนหนาวใจ

สายฝนโปรยฟ้าฉ่ำค่ำคืนนี้
เขียนกวีบอกจันทร์ว่าหวั่นไหว
หนาวลมฝนกระเซ่นซ่านสะท้านใจ
แสนอาลัยไห้หวลครวญกับจันทร์

[โป้ยก่าย]

บทเริ่มของน้ำค้างระหว่างค่ำ
แต้มหยดน้ำเกาะผลึกตามพฤษา
ไร้แววพร่างกลางแสงแห่งจันทรา
รอเวลารับแสงแดดอ่อนตอนอรุณ

พร้อมวาดหวังรังรองของชีวิต
เพื่อใช้สิทธิโลมไล้ไอแดดอุ่น
ฉาบแสงทองที่ทาบฟ้าอ่อนละมุน
จะเกื้อหนุนให้น้ำค้างพราวพร่างพราย

จนก่อเกร็ดเหมือนแก้วเพริศพราวแสง
อวดค่าแห่งเพชรน้ำค้างอย่างเฉิดฉาย
ล้อริ้วลมด้วยที่ท่าแสนท้าทาย
สะท้อนพรายแดดระยับงามจับตา