กวีถ่อย....ห่าสายฝน
โดยหมาน้อย
ละอองฝน โปรยปราย จากสายฟ้า
ใต้ชายคา ชราร่าง เงาตะคุ่ม
สั่นงกงัน ใจหวั่นหนาว ร้าวเกาะกุม
กายไร้ตุ้ม สักผืนผ้า หาไม่มี
หลังคาเก่า ผุกร่อน ตอนฝนตก
ไร้บังปก เม็ดฝน หล่นเม็ดรี้
เซซังซัด ทั้งลม โหมมากมี
คูณทวี ห่าฝน ปนแรงลม
แฝกใบหญ้า หลังคา หลุดปลิวว่อน
เสาผุกร่อน คอนสั่น บั่นทอนสม
ฝาหลุดร่อน กร่อนพัง นั่งทุกข์ตรม
หวังไม่ล้ม พังครื้น คืนนี้เลย.......
น้ำตาเอย ไหลหลั่ง ดั่งสายฝน
ให้ท่วมท้น ร่องริ้ว ผิวแก้มเอ๋ย
ใยฟ้าดิน แกล้งข้า สาสมเชย
ตามเสบย เลยดินฟ้า.. .ข้ายอมตรม......
Bookmarks