ศาลาริมทาง

[maanoy]

ศาลาริมทาง
โดย.......หมาน้อย
หาก.............เหนื่อยนักกับหนทางไกล
ลอง.............ปล่อยวางหัวใจลงข้าง ๆ
ที่.................ตรงกลางศาลาริมข้างทาง
คอย.............ผู้คนที่อ้างว้างมาพักพิง

.............................ศาลาริมข้างทางวางตั้งประดับ
...................................คอยรับสายฝนและเปลวแดดที่แผดเผา
..........................................ให้ผู้คนที่พบพาน ใช้เป็นรมเงา
................................................ให้คลายเศร้ายิ้มเบิกบานสบายภายในใจ
มีเรื่องราว..................................มากมายที่ผ่านพบ
ทั้งประสบ..................................ความผูกพันนั้นมีให้
ทั้งร้าวราน..................................ปะปนผู้คนไกล
ทิ้งลงให้........................................ใจกลางศาลา...ริม.....

วันนี้ศาลาหลังเก่าดูเศร้าสร้อย
เริ่มผุกร่อนตามลอยกาลและสมัย
มิต้านฝนพร่ำแดดโปรยปราย..ใด..ใด
ร้างคนมาเยี่ยมกรายใจเหมือนดั่งเคย

ที่ฟากตรงกันข้ามมีเพื่อนใหม่
มีคนใจดีมาสร้างที่เพิ่งพัก
ให้ผู้คนอาศัย และพำนัก
ผู้คนล้วนรู้จัก..และขอพักพิง..กาย..

.................สุดท้ายศาลาน้อย ๆ ก็หายไป
......................คงเหลือเพียงซากความอาลัย..ที่ห่วงหา
............................ให้จารึกไว้ว่าเคยมีเจ้าตั้งอยู่...วันเวลา
...............................ได้เพียงแค่รับรู้แล้วลืมเลือน..ผู้มาเยือน

[sompoi]

ทนแดดอันร้อนผ่าวของหัวใจ
ทนความผลักไสอันแห้งหืดของสายตา
ทนต่อนําคำอันเย็นชาเหมือนไร้ค่า
ทนทุกสถานอากาศของนําใจเธอ
คือศาลาอันโรยร้างริมทางใจ
มีแอ่งนําที่เปี่ยมใสหากไร้ขัน
เพียงพักพิงคลายหนาวร้อนผัดผ่อนวัน
หายเหนื่อยพลันหันหลังลืมร้างลา

[ไก่น้อย]

...วัฏจักรของชีวิตอย่าคิดมาก
มีพลัดพรากมีพบกันมีฝันหา
เก่าก็ไปเมื่อใหม่นั้นเข้ามา
ถวิลหาความจีรังยังไม่เจอ

...ดังศาลาหลังน้อยดูไร้ค่า
วันเวลาพาห่างร้างไกลถิ่น
ที่พำนักพักกายเคยนั่งพิง
ไม่ไหวติงยั่งยืนทุกคืนวัน

...ผ่านลมฝนผ่านมากี่ร้อนหนาว
ก็ถึงคราวที่ศาลาจะลาล้าง
จากผู้คน จากถนน จากหนทาง
สละร่างเป็นไม้ฟืนยังฝืนทน


....ถึงคุณค่าเป็นศาลาจะหดหาย
เเม้ร่างกายจะสิ้นไร้ โดนไฟสุม
ทั่วร่างกายถูกเผาไหม้กลายเป็นจุน
ยังเหลือคุณ เอื้อประโยชน์ ให้จดจำ..

[โป้ยก่าย]

ยามเหนื่อยหน่ายศาลาใจให้ที่พึ่ง
หวนคิดถึงศาลารักพักอาศัย
ด้วยอ่อนแรงโรยรากำลังใจ
ขออาศัยได้พักผ่อนก่อนก้าวเดิน

พักเอาแรงแต่งเติมใจที่บอบช้ำ
หากเพี่ยงพร้ำด้วยกำลังยังขาดเขิน
ถึงฝืนก้าวต้องพ่ายแพ้สิ่งเผชิญ
จงหยุดเดินพักผ่อนใจเพื่อเติมแรง

[สายธารแห่งกาลเวลา]

หากเธอคนดีเหนื่อยล้าวันใด
ยังมีใครเฝ้าห่วงใยอยู่ตรงนี้
หันกลับมาจะพบรักรออยู่นะคนดี
แวะพักศาลานี้เถอะคนของใจ

ฉันคนนี้มีรักจะมอบให้
ยังห่วงใยด้วยหัวใจไม่ไกลห่าง
อย่ากังวลว่ารักจะจืดจาง
แม้วันผ่านรักฉันไม่ลาไป

ศาลาี่้นี้มีรักไว้เคียงข้าง
บนเส้นทางคอยแบ่งปันความอ่อนไหว
อย่าแรมรอนร้างลาหมดแรงใจ
พักข้างในเติมรักห่วงใยใจผูกพันธ์...จากฉันน่ะคนดี