เกณฑ์อายุของคน

[บ่าวดอนโบม]

สิบปีอาบน้ำบ่หนาว ซาวปีเหล้นสาวบ่เปิด
สามสิบปีนอนตื่นก่อนไก่ สี่สิบปีไปไฮ่มาทอดขา
ห้าสิบปีไปนามาทอดหุ่ย หกสิบปีเป่าขลุ่ยบ่ดัง
เจ็ดสิบปีตีลังฆังบ่ม่วน แปดสิบปีหนักหนวกด่วนมาหู
เก้าสิบปีพี่น้องมาดูฮ้องไห้ ร้อยปีบ่ไข้บ่ตาย
ร้อยสิบปีเห็นเดือนหงายว่าแม่นไฟไหม้ ร้อยยี่สิบปีไข้บ่ไข้กะตาย

[โป้ยก่าย]

มันหากเป็นจั้งซี่แหล่วสังขารคนมันบ่เที่ยงพี่น้องเอ้ยนับแต่มื้อสิเงี้ยงค้อยบ่มีตั้งเที่ยงตรง
พากันหลงสังขารโก้ว่าแต่โตสวยเด่นยังบ่เห็นต่อนแท้บาดยามเฒ่าแก่ชรา เจ้าเอ้ย...

[บ่าวดอนโบม]

คนเฮาเกิดมามีทั้งทุกทั้งสุขปนกันท่านเอ้ย
อีกทั้งร่างกายที่โรยราลงทุกมื่อ
มันกะคือจั่งใบไม้นั่นหละ
อีกจักมื่อมันกะล่วงหล่นลงจากต้น


เพียงแค่ทุกมื่อนี้เฮาทำดีไว้กะเป็นพออย่าไปคิดหยังมากมายท่านเอ๊ย...

[นวรัตน์]

ข่อยคือสิบ่อยู่ฮอดตีระฆังดอกเด้ออยู่บ่ไหวดอกโดนโพด

[บ่าวดอนโบม]

สังขารย่อมโรยราไปตามกาลเวลา