กว่าจะรู้ก็เกินไปสายเกินแก้
จะเหลียวแลความหลังที่พลั้งเผลอ
ได้เพียงเฝ้าเคล้ากลุ้มสุมละเมอ
เพียงพร่ำเพ้อฝันหาพาใจลอย
ความผิดพลั้งครั้งหลังยังรู้สึก
จิตสำนึกยังกังวลทนเหงาหงอย
ใจพะวงหลงเพ้อเฝ้าเหม่อคอย
ตราบที่รอยแผลรักยังฝังใจ
ผิดที่ไม่ยอมง้อต่อความรัก
จึงแตกหักพลัดพรากยากแก้ไข
ลืมทุกสิ่งหยิ่งทะนงหลงชั่งใจ
ว่าอย่างไรก็เหมือนเดิมมิเปลี่ยนแปร
แต่ไฉนใยรักกลับหักเห
รักพังเพหลักล่มจมเกินแก้
เพราะต่างคนต่างใจไม่เหลียวแล
ถึงรักแท้ก็แพ้ได้ถ้าใจลา
อยากหวนกลับคืนรังรักยังเคยคิด
รู้สึกผิดสองเราไม่เข้าหา
ต่างไม่รู้ใจกันเหมือนผ่านมา
วันเวลาจึงนำพาให้ลาจร
จากวันนั้นถึงวันนี้ยังมีรัก
ยังมิหักห้ามใจให้ถ่ายถอน
ใจยังรักห่วงหาเฝ้าอาวรณ์
อยากกลับจรคืนมารักยากลืมเลือน...........


กว่าจะรู้ก็สายเกินแก้