เพียงลมโบก..พัดเบา..ให้เหงาจิต
ใบไม้ปลิด..ปลิวร่อน..ลงจากก้าน
ไผ่ต้นน้อย..ลู่ตาม..อย่างสุดทาน
เอนเอียงตาม..ลมผ่าน..ทุกคราไป

บางครั้งก่อ..กำเนิด..ให้เกิดเสียง
สายลมเพียง..พัดใบ..ให้โบกไหว
ชวนใจเศร้า..โศกศัลย์..ถึงคนไกล
ว่าวันใด..จึงได้..เธอกลับคืน

พายุพัด..กระหน่ำ..ซ้ำลมซัด
ต้นไผ่ฤๅ..ยืนหยัด..ไม่อาจฝืน
หักลงมา..สู่ดิน..ดั่งกองฟืน
ก้มหยิบไม้..จากพื้น..ทั้งน้ำตา

นำมาเหลา..ให้เรียบ..ดูงามสวย
เจาะรูด้วย..ความคิด..คำนึงหา
เสียงจากไม้..เคยเศร้า..เหงาอุรา
วันนี้มา..เถิดฉัน..จะเป่าแทน

หวังให้เสียง..ขลุ่ยครวญ..ลอยไปถึง
ใครคนหนึ่ง..ซึ่งฉัน..เฝ้าหวงแหน
เมื่อเราอยู่..ต่างภพ..จบดินแดน
ปรารถนา..เหลือแสน..จะพบกัน

หากวันใด..ได้ยิน..เพลงขลุ่ยผิว
แว่วข้ามทิว..เขาสูง..ดุจความฝัน
นั่นคือความ..ในใจ..นับร้อยพัน
ที่ตัวฉัน..ส่งผ่าน..มากับลม