หากคืนนี้..เธอมองไป..ในฟากฟ้า
จะเห็นว่า..ดารา..กำลังเหงา
จันทร์เสี้ยวโศก..หลบสลด..บดบังเงา
เมฆก็เศร้า..ฟ้าก็หม่น..จนวังเวง
เธอรู้ไหม..ทำไม..ใยจึงตรม
แม้แต่ลม..ยังหวีดหวาด..ขลาดข่มเหง
หริ่งมิกริ่ง..กรีดกราย..ร่ายบรรเลง
ไม่มีเพลง..ราตรี..ที่กังวาล
เหตุเพราะว่า..ฉันมาพ้อ..ต่อคืนค่ำ
ให้ฝากคำ..ถึงเธอ..เพ้อแว่วหวาน
เมื่อคนรัก..ต้องแรมร้าง..ห่างมานาน
จึงต้องการ..เรียกร้อง..ต้องการรัก
ฟ้าคงรู้..ว่าเธอนั้น..คงปันใจ
ไม่คิดหวัง..ว่าใคร..ใจจะหัก
ฟ้าคงน้อย..ใจระกำ..ช้ำยิ่งนัก
รับรู้รัก..และอาวรณ์..จะคลอนคลาย
ฟ้าจึงหม่น..หมองเหมือน..เตือนคนคอย
ดาวดวงน้อย..คงกลัวใคร..ใจสลาย
วิมานวาด..พลั้งพลาด..อาจทลาย
เมื่อสิ้นสาย..สัมพันธ์..วันห่างเหิน
ไม่รู้เธอ..มองดู..อยู่หรือเปล่า
รักและเหงา..โถมกระหวัด..จึงขัดเขิน
ขอให้เรื่อง..ราวนั้น..มันบังเอิญ
แค่คิดเกิน..เลยไป..มิใช่จริง
ขอแค่ฟ้า..มาเย้าหยอก..มาหลอกเล่น
แกล้งให้เข็ญ..ใจตรม..ขมใจยิ่ง
ฟ้ารู้แล้ว..ว่าคนไกล..มอบใจจริง
และแกล้งทำ..ทุกสิ่ง..ให้วิงวอน
หากคืนนี้..เธอมองไป..ในฟากฟ้า
คงรู้ว่า..จันทรา..มาหลอกหลอน
ดาราราย..ลวงฤดี..ที่อาวรณ์
ซุกรักซ่อน..ซึ่งเธอมอบ..ตอบคืนมา
Bookmarks