..ในชีวิตของใครบางคน บางทีชั่วชีวิตก็ไม่สามารถค้นเจอตัวเองเลยตราบสิ้นใจ เฉกเช่นฉันคนหนึ่งที่คงจะไม่รู้จักตัวเอง(ซะที) หากไม่ได้เจอใคร..แบบเธอ..
ฉันเคยจมอยู่กับความรู้สึกที่เหมือนมีจมูกที่สูงชัน คือ เชิด หยิ่ง คิดว่าตัวเองเป็นคนดีเด่นเสมอ และจนกระนั้นฉันก็ยังไม่ค่อยใส่ใจกับคำกล่าวชมใดๆนัก ไม่ว่าจะออกจากใจ หรือ แกล้งกล่าวชมตามคำคมของคน ภายในใจนึกเพียงว่า เป็นคำที่ธรรมดาๆมากด้วยซํา..
ฉะนั้นจึงไม่แปลกที่ฉันจะไม่มีวันได้รู้จักกับความรักเลย ไม่เคยได้สัมผัส และแตะต้อง แน่นอนฉันเคยมีความรัก แต่เป็นรักแบบที่ฉันไม่เคยรู้จักเลยเมื่อเทียบกับความรู้สึกในตอนนี้ จึงไม่แปลกที่ตลอดเวลาฉันมีชีวิตอยู่(แบบที่คิดว่าสวยงาม ในความคิดของตัวเอง)บนความเหงา มีชีวิตที่มีหัวใจเย็นชา ขาดความรัก เพราะไม่เคยเชื่อในรัก เป็นชีวิตที่อยู่ท่ามกลางเพือนฝูงชนมากมาย แต่ความรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวลำพังมาตลอด จนใครคนหนึ่งผ่านเข้ามา ฉันเริ่มเข้าใจ เรียนรู้ ทุกอย่าง จนกระทั่งสิ่งที่เรียกว่า..รัก..
ฉันไม่เพียงได้เข้าใจในความรักเท่านั้น มันมากมายกว่านั้น ฉันได้ค้นพบตัวเองด้วย รู้และเข้าใจตัวเอง เห็นฝันและความหมายของการมีชีวิตอยู่ ..อยากขอบคุณใครคนนั้นอย่างจริงใจ แม้ไม่ว่าวันข้างหน้าทุกอย่างจะเป็นไปเช่นไร ในชีวิตของฉันก็คุ้มที่ได้มีโอกาสเจอะเจอความรู้สึกดีเช่นๆนี้ ฉันคงจะหลงทางไปอีกนาน และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะหาทางออกเจอ ขอบคุณความรู้สึกนี้ค่ะ...เพิ่งมาเข้าใจเหมือนกัน ว่าบางทีการอยากขอบคุณ.. มันก็ไม่ใช่แค่เพียงกล่าว.. ขอบคุณ..เท่านั้น มันไม่เพียงพอหรอก สำหรับความรู้สึกที่อยากขอบคุณ..ฉะนั้น..จึงอยากเอ่ยขอบคุณ.. คุณเจ้าชายของฉัน.. ด้วยหัวใจค่ะ.. ....
[WMA]http://baanmaha.hopto.org/jolo/Story/for%20you.wma[/WMA]
อ้างข้อความนี้
Bookmarks