ยามเดือนหงายคล้อย.............ลมวอยวอยพาหนาวสั่น
กายน้องหนาวสะบั้น...........มโนนั่นบ่ต่างกัน
ลมหนาวพัดผันเข้า ............ความเงียบเหงามาจอดแว่
ใจเป็นหยังแท้แท้...............ไผสิแก้ซ่อยนาง.. น้อพี่เอย
แม่นเป็นหยังกะด้อใจเอ้ย............. แนวบ่เคยเป็นมาก่อน
นอนหงายกะแล้วนอนคว่ำกะแล้ว.........ใจนั่นยังสั่นไหว
เดิกเดิกนอนคุดคู้........................น้ำตาไหลฮ่งบ่อน
จนว่าหมอนเปียกมู่......................นอนไห้ฮ่ำคะนิง
คิดฮอดเด้คิดฮอดอ้าย...................น้ำตาไหลหยาบย่าง
เหลียวผ่อทางกะแล้ว................ บ่ เห็นอ้าย บ่าวพี่ชาย
ปานใดเด้ อ้ายจั่งสิเดินมาผ่าย........เมืองกาสิน บ่อนน้องอยู่
อำเภอยาง มันหากเป็นอ้างว้าง.......ยามไกลอ้ายฟ้าหม่นหมอง
เผยวจีจาต้าน ..........................ผ่านลมหนาวไปบอกพี่
ว่า น้องยังคอยอยู่นี้ ................... ยังคองอ้าย อยู่เสมอ
ถึงยามแลงยามเช้า .......................นั่งจับเจ่าเหงาหงอย
ฮู้ บ่ น้อใจคนคอยมันเป็นทุกข์ ......อั่งอุกหัวใจ ...โอ้
ถึงบาดยามกินข้าว.......................กินคนเดียวเป็นตาหน่าย
ปาน ว่าลูก กำพร้า.......................หันหน้าเข้าใส่ฝา
พ่อแม่ตายเหมิดแล้ว ...................กินคนเดียวน้อง บ่ ว่า ...หยังน๊า
พ่อแม่มี อยู่แท้ๆ.........................มากินข้าวผู้เดียว
ลมหนาวมาหน่างน้าว..................หนาว บ่ น้อคุณพี่
น้องนั่นนอนอยู่พี้ ....................คือหนาวล้น ยิ่งกว่าไผ แท้น้อ
ยามหนาวหนาวแบบนี้ ...............อ้ายนอนเคียงคือ สิอุ่น เด้น้อ
แม่น สิต่ำถึงศูนย์ ................... น้อง บ่ คิดเดือดร้อน หากมีอ้ายแนบคิง
Bookmarks