สมุดเก็บตกของวันสิกา
ผมก้าวเท้าลงจากรถ เพื่อไปซื้อน้ำที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง บังเอิญเท้าไปเตะสมุดบันทึกเล่มบาง ๆ สีน้ำตาลเล่มนึง ผมหยิบเพื่อจะคืนเจ้าของแต่ที่จอดรถนั้นมีเพียงแสงไฟสลัว ๆ คนก็ไม่มี ก็เลยตัดสินใจนำสมุดเล่มนั้นใส่รถ แล้วเดินข้ามเข้าไปซื้อของตามที่ต้องการ ถึงบ้านก็หยิบสมุดเล่มนั้นติดมือแล้วลองอ่านดู......ลายมือค่อนข้างหวัดแต่ก็อ่านง่าย....อยากรู้ไหม....ว่าเธอผู้นั้นเขียนว่าอย่างไร...
ครั้งแรกที่ฉันได้รู้จักกับคุณ..คุณรู้ไหม...คุณน่ะไม่เคยอยู่ในสายตาของฉันเลยแม้แต่น้อย..แต่พอได้ทำงานร่วมกันกับคุณฉันได้คุณเป็นที่ปรึกษาแทบทุกเรื่องที่ฉันสงสัยหรืออยากรู้...ถ้าถามฉันว่าฉันชอบคุณตั้งแต่เมื่อไร...ฉันตอบไม่ได้..เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าฉันน่ะชอบคุณตั้งแต่เมื่อไรเหมือนกัน...คุณอาจจะมีคนที่คุณรักอยู่ก่อนก็เป็นได้..แต่ฉันก็ไม่ปฎิเสธตัวเองที่อยากจะทำอะไรตามที่ใจเรียกร้อง...ทำทุกอย่างตามที่คุณเสนอมา..ทำไมฉันต้องเชื่อคุณทุกเรื่อง..คุณบอกฉันทำโน่นทำนี่..ฉันก็ทำให้ด้วยความรู้สึกที่เต็มใจที่อยากทำ..ทำโดยไม่เหนื่อย..ทำโดยไม่ต้องลังเล..ทำทุกอย่างแบบไม่คิดว่าคนอย่างฉันจะทำได้...ชีวิตฉันเป็นชีวิตที่ค่อนข้างสบาย..อยากได้อะไรก็ได้..อยากไปไหนฉันก็ไป..เพราะฉันมีคนทำแทนทุกเรื่อง ฉันเหมือนคนขี้เกียจ..และค่อนข้างสุรุ่ยสุร่าย ชีวิตฉันชอบการท่องเที่ยว..ประเทศไทยฉันไปทุกจังหวัด....ต่างประเทศฉันก็ไปจนไม่รู้ว่าจะต้องไปซ้ำกับที่เดิมไหม. แต่มาเจอคุณเข้า..ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนแปลง...ฉันไม่รู้ว่าฉันทำได้อย่างไรเหมือนกัน...ปีนี้พี่สาวให้ไปยุโรป โดยที่ไม่ต้องเสีย สตังแม้แต่บาทเดียว..ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะเป็นคนวางโปรแกรมในการเที่ยวให้เลย...มาปีนี้..ฉันไม่อยากไปไหน...ไม่อยากทำอะไรที่ห่างจากตัวคุณแม้แต่ก้าวเดียว..ฉันพยายามปฎิเสธพี่สาวของฉันอย่างนุ่มนวล..ฉันไม่อยากไป...เพราะฉันอดคิดถึงเธอไม่ได้
ฉันชอบเธอตรงที่เธอสามารถชี้แนะสิ่งที่ฉันมองข้ามไป..เรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่างเรื่องการเก็บของให้เป็นที่ การใช้จ่ายเงิน..ฉันงงตรงที่คุณบอกสอนฉันได้โดยที่ฉันก็ทำตามคุณบอกแบบงงๆ เหมือนกัน..”คุณจะบ้าเหรอเขียนรหัส ATM ไว้กับบัตร..” ฉันก็ได้แต่บอกคุณว่า..ฉันมี 4 ใบ ฉันเขียนไว้หมด..เพราะบางทีฉันก็จำไม่ได้..
“นี่คุณ เวลาคุณจอดรถ..คุณดับเครื่องปั๊ป..แล้วทำไมคุณไม่ปิดแอร์ ปิดเครื่องเสียงก่อน” ฉันก็ได้แต่ทำหน้างง ๆ อ้าว..ก็ฉันขับมาฉันไม่รู้ต้องทำอย่างไรกับเครื่องยนต์ ฉันบอกคุณว่า..ฉันขับเป็นอย่างเดียว..นอกนั้นฉันไม่รู้อะไรเลย..
“ คุณ..เคยเปิดกระโปรงรถเพื่อดูน้ำ ดูน้ำมันเครื่องบ้างไหม..” ฉันก็ได้แต่ทำหน้างง.ๆและตอบว่า..ไม่..พอครบกำหนดฉันก็ไปร้านเขาดูให้..แล้วแต่เขาจะทำอะไรให้ และอีกหลายเรื่องนะที่คุณพยายามบอกฉัน.. บางทีฉันก็ดูเหมือนจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนที่ทำอะไรไม่เป็น...แต่พอคุณได้บอกฉัน ฉันมีความสุขที่ได้ทำตาม..ฉันเคยแต่บอกคนอื่นๆ สอนงานคนอื้นๆ เรื่องขี้ปะติ๋วจิ๊บจ๊อย ฉันมองข้ามไปหมด...
คุณรู้ไหมฉันเคยคอยโทรศัพท์จากคุณทุกเวลา..ทุกนาที...เหลือบมองว่าเมื่อไรเธอจะโทรมา....ฉันอยากโทรหาคุณทุกเวลาทุกนาทีด้วยซ้ำแต่ไม่กล้า....พอโทรไปก็ได้แต่ถามว่า เหนื่อยไหม...ทานข้าวหรือยัง..คิดถึงนะ...นี่มันเป็นสูตรสำเร็จในการพูดของฉันเลยหรือเปล่า..ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไรนัก ..อยากพูดมาก ๆ พูดนาน ๆ แต่ก็กลัวคุณรำคาญ...เวลาเช้า ไม่เกิน 8 โมง..และเวลา 4 ทุ่มขึ้นไป...เป็นเวลาที่เธอต้องโทรหาฉัน..และทุกวันถึงเวลานั้น...ฉันนั่งลุ้นว่า..คุณจะโทรมาหรือเปล่า...พอเสียงโทรศัพท์ดัง..หัวใจฉันมันพองโต...เมื่อฉันเห็นชื่อคุณ..มันมีกำลังใจอย่างบอกไม่ถูก...อยากฟังเสียง..อยากให้คุณเล่าอะไรๆ ให้ฟัง..หากได้ยินเสียงคุณก่อนนอน..คืนนั้นฉันก็หลับอย่างมีความสุข...คุณรู้ไหม...วันไหนที่คุณไม่โทรมา..วันนั้นฉันรู้สึกหงุดหงิด...ขาดกำลังใจ..ฉันหยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทรหา..แต่ก็ต้องวางทุกครั้งกลัวเป็นการรบกวนคุณ...
คุณจะรู้ไหมนะว่า..ฉันคิดยังไงกับคุณ....วันนี้ดึกแล้ว..ฉันขออนุญาตจูบรูปที่ฉันถ่ายไว้ในโทรศัพท์..ฉันอยากฝันดี..และฉันอยากฝันเห็นคุณจังเลย...
วันสิกา
Bookmarks