อย่าแปลกใจ... หากในวินาทีแห่งการเลิกลา
เราจะไม่เห็น...แม้แววตาแห่งความเสียใจของเขา
หากมีแต่เราฝ่ายเดียวที่เสียน้ำตา
เพราะเมื่อวันวานที่ผ่านมานั้น
ก็มีแต่เราเพียงฝ่ายเดียว..ที่รัก..ทุ่มเท...และคาดหวัง
เมื่อความรักที่แลกมาไม่เท่ากัน
แล้วจะหวังอะไรในความเจ็บปวดในหัวใจเขา
แม้ปากเขาจบอกว่า *เสียใจ*และ*ขอโทษ*
แต่นั่น ก็เป็นเพียงความเสียใจที่ออกมาจากปาก
เป็นเพียงคำขอโทษที่ออกมาจากปาก
เฉกเช่นกับคำว่า*รัก*ที่เขาเคยบอก
มันเป็นความรัก ที่ออกมาจากปากเท่านั้น
แต่หัวใจของเขา...เราไม่อาจรู้ได้ว่าเขารักเราจริงหรือเปล่า
จนเมื่อวันที่เลิกรากัน..
เราถึงได้รู้ว่ารักที่เขามอบให้ออกมาจากใจจริงหรือเปล่า
หากเขารักเราจริงและเคยรักเรา
เมื่อเลิกรากันเราต้องเห็นความเจ็บปวดจากเขาบ้าง
แต่ถ้าไม่เห็นเลย..
แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา คำว่ารักจากใจของเขาคือคำโกหก
..ในเมื่อตอนรักเรายังรักไม่เท่ากันแล้วเมื่อถึงวันที่ต้องเจ็บ
ความเจ็บมันจะเท่ากันได้อย่างไร
สรุปแล้ว...เหตุผลที่เขาไม่เจ็บปวดตอนเลิกกัน
นั่นเพราะเขาไม่..รักเรานั่นเอง.....
Bookmarks