หมากต้องแล่งเป็นผลไม้ประจำภาคอีสาน
มันสิมักเกิดตามละเมาะ หรือป่า่ดงดิบ เวลาสุกลูกสิสีแดง[/SIZE]
หมากต้องแล่งเป็นผลไม้ประจำภาคอีสาน
มันสิมักเกิดตามละเมาะ หรือป่า่ดงดิบ เวลาสุกลูกสิสีแดง[/SIZE]
ช่วงฤดูทำนา หรือหน้าฝน สมัยเป็นเด็ก เมื่อพาควายไปเลี้ยงแถวตีนโคก หรือชายป่าละเมาะ เด็กๆ มักจะเดินเสาะหาผลไม้ป่า มากิน หนึ่งในนั้นคือ หมากต้องแล่ง
หมากต้องแล่ง หรือบักต้องแล่ง เป็นไม้พุ่มเตี้ย ในหนึ่งพุ่มหรือหนึ่งกอ จะมีหลายๆ ลำต้นเกิดอยู่ด้วยกัน แต่ที่เป็นต้นเดี่ยวก็มีเช่นกัน
ลักษณะใบ บรรยายยาก จึงไม่ขอบรรยาย
หมากต้องแล่ง ภาษากลาง เรียกว่า นมน้อย
หมากต้องแล่ง ออกลูกเป็นพวง พวงหนึ่งจะมีหลายๆ ลูกประมาณ 4-30ลูก หมากต้องแล่งมีผลเล็ก ทรวดทรงกลม โตประมาณ5-6 ม.ม. ผลดิบสีเขียว ผลสุก สีแดง
ผลสุกรสชาติหวาน ซึ่งในหนึ่งลูกจะมีเนื้อให้กินหวานอร่อยจริงๆ นิดเดียว ที่เหลือ คือเมล็ด หนึ่งลูกจะมีหนึ่งเมล็ด โดยปกติ ไม่นิยมกินเมล็ด แต่บางคน ก็เคี้ยวกินทั้งเมล็ดก็มี
หมากต้องแล่ง แม้จะให้ความอร่อยได้ไม่จุใจ ให้ความอิ่มได้ไม่เต็มท้อง แต่นั่นคือ ผลไม้ป่าละเมาะ ที่ให้ความสุขเล็กๆ น้อยๆ แก่เด็กๆ
ข้อควรระวัง : ตามพุ่มต้นต้องแล่ง อาจมีรังแตน เช่น แตนขี้หมา และแตนราม เป็นต้น ดังนั้น การเปิดหาหมากต้องแล่ง ควรใช้ลำไม้ยาวๆ หรือไม่ตีควาย ช่วยเปิดหา มิเช่นนั้น ท่านอาจถูกแตนตอดได้ (แตนตอด = แตนต่อย)
*********
ข้อมูลด้านพฤกษศาสตร์เกี่ยวกับต้องแล่ง
ชื่อพื้นบ้านอีสาน : ต้องแล่ง
ชื่อทั่วไป : นมน้อย
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Polyalthia evecta (Pierre) Finet &Gagnep.
วงศ์ : Annonaceae
ประเภท : ไม้พุ่ม
ลักษณะวิสัย :
นมน้อยเป็นไม้พุ่มขนาดเล็ก มีความสูงประมาณ 0.5-1 เมตร ใบเดี่ยวเรียงสลับรูปขอบขนานหรือรูปวงรี กว้าง 2-4 ซม. ยาว 6-12 ซม. ดอกเดี่ยว ออกที่ซอกใบ กลีบดอกสีเหลือง ผลเป็นผลกลุ่ม ผลย่อยรูปทรงกลม เมื่อสุกมีสีน้ำตาลแดง เกิดตามที่รกร้างทั่วไป และตามป่าเต็งรัง
ประโยชน์ ราก ต้มน้ำดื่มแก้กล้ามเนื้อท้องเกร็ง บำรุงน้ำนม
มักคัก หวานแซบ
ยามเข้าป่าไปเลี้ยง งัว เฮ็ดแต่งัวเสีย
ย่อนว่าคากินแต่หมากต่องแล่ง::)
โอ้ อันนี้เบาะเขาเอิ้นหมากต้องแล่ง อิอิ
.....โลกหมุนไป ใจอยู่กับเสียงเพลง ชีวิตฉันคืออิสระ I am what I am.....
อันนี้สุกแล้วหวานดีหากินยามไปเลี้ยงควายเก็บมาหลายยัดใส่ปากเที่ยเดียวหวานแซบ
จ้ะแมนบ่อึดบ่อยากเด้อแถวบ้านผม กินกันจนว่าปากแดงจายวายพุ้นแหลว อิอิ
คิดฮอดตอนเด็กๆเด้ ม่องได๋มีต้องแล่ง ม่องนั่นสิมีขาไก่นำ กินเทิงต้องแล่ง ขาไก่ จนอิ่ม เข่าแลงบ่กินเลย
แมนไปหามาแต่ทางได๋ละ หมากอันนี้ละเป็นสาเหตุเอ็ดให้เสียเงิน
คาแต่เก็บกิน ลืมเบิ่งควายละไปกินกล้าคะเจ้าจนสิเบิดอะโลด::)
เคยกินอยู่แต่ตอนเป็นเด็กน้อย พอใหญ่มาเซากิน หันมากินหมากแอพเพิ่ลแทน อิ อิ
วรรณคดีล้ำลำนำเอื้อนเอ่ย เขยภาษาพากษ์เว้าลาวพื้นกล่าวไกล
Bookmarks