....เท่าที่จำความได้.ชีวิตของเด็กลุกชาวนาคนหนึ่ง ได้อยู่กับความลำบาก ดว้ยฐานะพ่อแม่ยากจน.หลังเลิกเรียนตอ้งหาเก็บ ผักบุ้ง ผักขม ไปขายให้เถ่าแก่เลี้ยงหมู่ ดว้ยราคาตะกร้าละ 1 บาท พอได้เงินไปโรงเรียน...จนกระทั้ง ได้เข้าวัยเรียนมัธยม.แรกๆๆยัง ไม่รู้จักคบเพื่อนเพราะยังเด็ก แต่..พอเข้ามัธยม2 ลุกชาวนา คนนั้นเริ่ม คบเพื่อนหลายแบ หลายรุ่น มีทั้งเพื่อนเที่ยว เพื่อนกิน เพื่อนสูบ..และในที่สุด.ลูกชาวนาคนนั้น ก้อได้ ลิ้มรส ของการเสพ เหล้าบุหรี จน จบมอ3 การเรียนแย่..ออกจาก โรงเรียน เที่ยวเตร่ ไปวันๆๆ โดยไม่นึกถึงหัวอกแม่ ที่อยู่ต่างแดน..จนกระทั้งตา กะยายเอาไม่ไหว ได้ ส่งเด็กเสเพลคนนั้น..ให้ แม่
.....ชีวิต.ในอ้อม อกแม่ อบอุ่นยิ่งนัก แต่ก้อยังไม่วาย หวนคิดถึงเพื่อนๆๆที่เคยเที่ยวดว้ยกัน..จนกระทั้งได้เข้า เรียน ที่ ตปท ไม่เข้าใจว่าทำไม พวกผมสีทอง ตอ้งรักเกียจ ผมสีดำ เข้าเรียน มีแต่ สายตา ดูถูก ในหอ้งเรียน ..แต่ก้อนั้นแหละ นะ ไม่แคร์ ซะอย่าง
....เรียน ถึง 5 ปี จบ ได้ทำงานชว่ยแม่ ..ความสำเร็จครั้งนี้ มีแม่ คอย ให้กำลังใจ
ทุกวันนี้ลุกชาวนาจนๆๆคนนั้น ได้อยู่กับอ้อม อกของแม่ และภูมิใจ ในความสำเร็จ ของตัวเอง..ถึงแม้จะดื้อ เอาแต่ใจตัวเอง แต่ก้อ ยัง เป้น ลุกชาวนา ดื้อๆๆที่รักแม่.
เดี๋ยวนี้ ลูกชาวนาจนๆๆคนนั้น มีพร้อม ทุกอย่าง พร้อม ทั้ง กำลังใจ ที่แม่ได้ให้ มา....
.....ถึงจะเปรี้ยว จะห้าว แต่ก้อ น่ารัก และจิงจัย น๊า ขอ คอมเม้นส์
Bookmarks